Z drugiej strony, jeśli uznamy za słuszne, iż historia stworzenia wyrażona w latach stanowi powtórzenie historii wyrażonej w skali dniowej, to wskazuje to jednoznacznie, iż czas trwania jednego dnia Boga nie jest tożsamy z czasem trwania dnia ludzkiego, ponieważ na siedem dni stworzenia bądź jeden dzień stworzenia przypada co najmniej 1655 lat stworzenia, w zależności od tego, czy opis wyrażony w latach uznamy za powtórzenie wszystkich siedmiu dni stworzenia, czy też wyłącznie ostatniego, siódmego dnia stworzenia. Należy zatem wskazać, iż z jednej strony czas Boski przedstawiany jest jako analogiczny do czasu ludzkiego, natomiast z drugiej strony czas ten przedstawiany jest jako różny. Równoważność czasu może zostać zweryfikowana za pomocą metody przedstawionej na następującym przykładzie. Jeśli dana osoba poszłaby dwukrotnie do kina na ten sam film, gdzie w jednym z kin czas trwania tego filmu wskazywany byłby w skali czasu Boskiego i wynosiłby jedną godzinę, natomiast w drugim z kin czas trwania tego filmu wskazywany byłby w skali czasu ludzkiego i wynosiłby sześćdziesiąt minut, to oznaczałoby to, iż stosunek czasu Boskiego do czasu ludzkiego wynosi jeden, ponieważ zgodnie z kalendarzem ludzkim na jedną godzinę przypada sześćdziesiąt minut. Analogicznej weryfikacji można dokonać na podstawie treści omawianych Pism Świętych, przy czym miejsce dwukrotnie wyświetlonego filmu zajmuje w tym wypadku dwukrotny opis stworzenia świata. Przyjmując za słuszne określone w niniejszym akapicie, stosunek czasu Boskiego do czasu ludzkiego winien wynikać z następującego równania:

Gdzie wartość siedmiu dni odzwierciedla pierwszy z opisów stworzenia, czyli opis wyrażony w skali Boskich dni, natomiast wartość tysiąc sześćset pięćdziesiąt pięć lat odzwierciedla drugi z opisów stworzenia, czyli opis wyrażony w skali ludzkich lat. W miejscu tym zasadne są następujące wyjaśnienia. Dokonanie równania, o którym mowa w niniejszym akapicie, możliwe jest wyłącznie w przypadku przyjęcia następujących założeń. Jak zostało wskazane w 2.1.2., z treści Pism Świętych Starego Testamentu nie można wyciągnąć jednoznacznego, bezpośredniego wniosku, dotyczącego tego czy dzień siódmy stanowi dzień zakończony, czy też nie. Omawiany rachunek wymaga przyjęcia założenia, zgodnie z którym dzień siódmy stanowi dzień zakończony.