Mając na uwadze określone w poprzedzającej części niniejszego tekstu, należy stwierdzić, iż całościowy model Wszechświata kształtuje się następująco.

Patrząc w skali makro, Wszechświat jest obiektem dwuczęściowym oraz dwuczasowym. Pierwszą częścią jest Bóg, zwany potocznie osobliwością początkową, a czasami również erą Plancka. Czas jego istnienia jest absolutny, nieskończony. Drugą częścią jest Wszechświat obserwowalny. Czas jego istnienia jest bezwzględny, stały, nieupływający. Na nieskończony czas życia Boga przypada nieskończona ilość kolejnych Wszechświatów obserwowalnych.

Rozpatrując Wszechświat bardziej szczegółowo, okazuje się, iż Wszechświat obserwowalny również jest obiektem dwuczęściowym oraz dwuczasowym, przy czym w tym wypadku podział traktowany jest dwójnasób. Pierwszy z podziałów to podział na wszechświat kwantowy oraz wszechświat atomowy. Czas istnienia obydwóch tych części jest bezwzględny, stały, nieupływający. Drugi z podziałów to podział na obiekty, który w ujęciu czysto fizycznym stanowi podział na masę, energię oraz przestrzeń, a zarazem stanowi rozproszenie masy i energii we Wszechświecie. W efekcie drugiego podziałów, na poziomie wszechświata atomowego, pojawia się dodatkowy, trzeci czas. Jest to czas docelowy, czyli czas względny, odczuwalny, rozumiany jednocześnie jako czas życia obiektów atomowych. Czas ten widoczny jest również na poziomie wszechświata kwantowego, jednak w tym przypadku stanowi tło i wynika wyłącznie z obserwacji świata kwantowego z perspektywy rozproszonego świata atomowego. Wyjściową formą podziału Wszechświata na obiekty jest podział na ciemną energię oraz pozostałą cześć masy i energii. W efekcie oddzielenia ciemnej energii uzyskiwany jest pierwszy upływ czasu względnego, czyli okres stu lat życia wszechświata materialnego. Wszechświat materialny dzieli się na obiekty pomniejsze, a jego masa, energia oraz przestrzeń rozdzielane są na mniejsze części.