Czas Plancka, po oddzieleniu ciemnej energii, wywołuje względność czasu, w efekcie której pojawiają się wszystkie jednostki czasu obserwowalnego, licząc od doby kosmicznej do klasycznej doby ziemskiej. Doba ziemska dzieli się analogicznie na jednostki niższego rzędu, a najkrótszą powszechnie stosowaną jednostką jest sekunda. Sekunda ta dzieli się stosownie na części pomniejsze, a najkrótszą z tych części jest ponownie czas Plancka. W ujęciu ewolucyjnym czas Plancka stanowi czas najkrótszy, początkowy. W ujęciu całościowym czas Plancka stanowi czas istnienia Wszechświata obserwowalnego, który dzieli się na wszystkie pomniejsze jednostki czasu kosmicznego. Tym samym czas Plancka jest jednocześnie jednostką najdłuższą, ponieważ w skali makro stanowi cały czas życia Wszechświata obserwowalnego, a zarazem jednostką najkrótszą, ponieważ w skali mikro stanowi najmniejszą niepodzielną wartość czasu. Z tego też względu w rachunku równoważności jednostką wyjściową obliczeń jest Boska sekunda, która równoważna jest z jednym rokiem ziemskim, a niezależnie od tego równoważna jest z wszystkimi jednostkami czasu ludzkiego. W języku współczesnej nauki oznacza to więc, iż czas Plancka równoważny jest z wszystkimi jednostkami czasu względnego, które wynikają z czasu Plancka.

Rozpatrując pulsacyjny model Wszechświata przez pryzmat porównań oraz opisów, jakie zawarte zostały w Pismach Świętych, należy wskazać, iż w treści poszczególnych Pism Świętych Wszechświat obserwowalny, w ujęciu swego zachowania, często określany jest mianem wody, która płynie. W efekcie możliwe jest dokonanie następujących porównań.

Jeśli rzeka płynie, a następnie spada w miejscu, w którym jest wodospad, to przekładając to wyobrażenie na Wszechświat, należy stwierdzić, iż skały, po których płynie woda, to czasoprzestrzeń Wszechświata obserwowalnego. Skały te stoją w miejscu. Woda, która płynie to masa i energia. Woda ta płynie od początku do końca. Wodospad to zamknięcie, a zarazem otwarcie Wszechświata obserwowalnego, czyli wielki wybuch oraz zakończenie. Kiedy woda spada, wypływa w miejscu początkowym. Przepływ wody to pulsacyjność Wszechświata obserwowalnego. Skały wraz z wodą i wodospadem to Wszechświat obserwowalny, rozumiany jako stabilna czasoprzestrzeń oraz masa i energia, które przez nią przepływają.