We Wszechświecie, w którym upływ czasu nie występuje, pulsacyjność widoczna jest wyłącznie wewnątrz tego Wszechświata, natomiast nie jest widoczna z perspektywy zewnętrznej.
Jeśli rozważamy przestrzeń, masę oraz czas na poziomie równań, okazuje się, iż przestrzeń jest zmienna, a masa oraz czas stałe. Mogłoby to sugerować, iż osobliwość początkowa pulsuje, w efekcie czego dokonuje kolejnych rozbłysków, a każdy taki rozbłysk tworzy kolejny impuls, czyli kolejną czasoprzestrzeń Wszechświata obserwowalnego. Należy jednak wskazać, iż Wszechświat obserwowalny to Wszechświat, w którym upływ czasu nie występuje. Natomiast pulsacyjność odbywa się wyłącznie wewnątrz stabilnej czasoprzestrzeni Wszechświata obserwowalnego, a zarazem odbywa się wyłącznie na poziomie masy i energii, która przepływa przez ten Wszechświat. Pulsacyjność widoczna jest wyłącznie na poziomie obiektów, które są większe od cząsteczek elementarnych, a mniejsze niż cały Wszechświat obserwowalny. Oznacza to, iż odczucie pulsacyjności, a także odczucie względności czasu, wynikają z rozproszenia masy i energii we Wszechświecie, zwanego również entropią. Sama pulsacyjność stanowi natomiast przepływ masy i energii przez przestrzeń, w efekcie którego powstaje życie oraz odczucie czasu względnego, wewnętrznego. Należy zatem wskazać, iż to nie Wszechświaty obserwowalne podlegają kolejnym impulsom, natomiast obiekty w nich zlokalizowane odczuwają życie w podziale na kolejne impulsy, czyli kolejne cykle przepływu masy i energii, jakie występują od wielkiego wybuchu do zamknięcia.
Odnosząc się do pulsacyjności Wszechświata całościowego, przedstawiając tę pulsacyjność jako pulsacyjność przeciwstawnej czarnej dziury oraz przeciwstawnego pulsara, należy wskazać, iż Wszechświat całościowy można wyrazić w postaci dwóch następujących okręgów:
Rysunki M1 i M2 wyrażają Wszechświat całościowy rozpatrywany z dwóch punktów widzenia. Rysunek M1 odzwierciedla spojrzenie na Wszechświat całościowy dokonywane z perspektywy wnętrza Wszechświata obserwowalnego. Rysunek M2 odzwierciedla spojrzenie na Wszechświat całościowy dokonywane z perspektywy zewnętrznej, czyli sytuację, w której obserwator mógłby spojrzeć na całość Wszechświata z zewnątrz.