W miejscu tym należy wskazać, iż dynamika ekspansji Wszechświata obserwowalnego jest inna w różnych momentach czasoprzestrzeni. Zmienność dynamiki ekspansji Wszechświata obserwowalnego jest zjawiskiem odrębnym od stałego przyrostu średnicy Wszechświata, jaki następuje wraz z upływem czasu względnego. Można to przedstawić na przykładzie dwóch wymiarów przestrzennych, np.: wysokości oraz szerokości. Gdzie szerokość stanowi odległość, jaka występuje pomiędzy wielkim wybuchem a zamknięciem Wszechświata obserwowalnego, która to odległość zmienia się równomiernie do upływu czasu względnego, ponieważ stanowi ten sam wymiar. Wysokość stanowi natomiast wyraz dynamiki ekspansji Wszechświata obserwowalnego. Dynamika ta jest analogiczna do wzrostu każdego organizmu, który w początkowej fazie swego życia przechodzi etap gwałtownego wzrostu, następnie zwalnia, po czym przyjmuje rozmiar optymalny, który trwa do zakończenia cyklu życiowego. Samo zakończenie jest gwałtowne. W efekcie Wszechświat obserwowalny w początkowych czasach swego istnienia, co dotyczy również czasów współczesnych, wydaje się zachowywać jak Wszechświat otwarty, czyli taki, który podlega ciągłemu rozszerzaniu. W późniejszych czasach Wszechświat obserwowalny najprawdopodobniej będzie zachowywał się niczym Wszechświat płaski, czyli taki, który nie podlega już rozszerzaniu, a zarazem nie zapada się. Traktowany natomiast całościowo stanowi Wszechświat zamknięty, powtarzalny, pulsujący.

Odnosząc się do Wszechświata obserwowalnego, rozumianego jako Wszechświat powtarzalny, pulsujący, należy wskazać, iż w inny sposób kształtuje się pulsacyjność Wszechświata, w którym upływ czasu występuje, w inny natomiast Wszechświata, w którym upływ czasu nie występuje. We Wszechświecie, w którym upływ czasu występuje, pulsacyjność widoczna jest zarówno wewnątrz tego Wszechświata, jak i z perspektywy zewnętrznej.