Cofając się więc ewolucyjnie do ery Plancka, następuje pytanie czy czas cofa się do wartości zerowej, czy też do wartości nieskończonej. Patrząc z perspektywy załamania dylatacyjnego czasu, jakie obserwowane jest na poziomie fotonu, należy stwierdzić, iż na poziomie ery Plancka czas cofa się do nieskończoności, co wynika z następującego faktu. Kiedy obiekt porusza się z prędkością bliską prędkości światła, a jego energia jest bliska nieskończonej, a obiekt ten przyspiesza, a tym samym zwiększa energię, to czas względny skraca się do coraz krótszego. Kiedy osiągana jest wartość możliwie najkrótsza, czyli czas Plancka, to następną uzyskiwaną wartością nie jest wartość zera, tylko wartość nieskończoności. Zagadnienie to można opisać na następującym przykładzie, który stanowi wyłącznie uproszczenie. Podczas zwiększania energii bądź masy, czas skraca się z 4 sekund, do 3 sekund, 2 sekund, 1 sekundy, następnie do pomniejszych części sekundy, a następnie do 4 czasów Plancka, 3 czasów Plancka, 2 czasów Plancka, 1 czasu Plancka, a następnie do nieskończoności. Mogłoby się wydawać, iż przed wartością jeden na skali czasu winna występować wartość zera, jednak w ujęciu dylatacyjnym w miejscu zera występuje nieskończoność, co wynika ze związania masy oraz energii z czasem, zgodnego z następującym. Kiedy energia jest nieskończona, to czas również jest nieskończony, co analogicznie dotyczy masy. Kiedy energia jest skończona, to czas również jest skończony, przy czym dwa przeciwstawne bieguny skali są odwrócone. Obiekty o większej energii odczuwają czas krócej, natomiast obiekty o mniejszej energii odczuwają czas dłużej, co analogicznie dotyczy masy. Skutkuje to następującym stwierdzeniem.

Skoro przez cały czas trwania czasoprzestrzeni względnej, która powstała po wielkim wybuchu, całościowy czas Wszechświata obserwowalnego jest stabilny, to oznacza to, iż masa tego Wszechświata nie zmienia się. Skoro w momencie wielkiego wybuchu czas się zmienił, to oznacza to, iż masa również się zmieniła. Skoro w ujęciu dylatacyjnym najkrótszą jednostkę czasu poprzedza nieskończoność, a do uzyskania złamania czasu do nieskończoności potrzebna jest nieskończona ilość masy, a Wszechświat obserwowalny po wielkim wybuchu posiada masę najbliższą nieskończonej. To oznacza to, iż masa osobliwości początkowej musi być wyższa, a zarazem musi być nieskończona.