Rozważając zagadnienie dotyczące konieczności zakończenia wymiaru czasu względnego w miejscu zakończenia trzech wymiarów przestrzennych, należy rozważyć, jakie cechy musi posiadać Wszechświat obserwowalny, aby czas względny kończył się zawsze tam, gdzie kończą się trzy wymiary przestrzenne. Biorąc pod uwagę zasady dylatacji czasu okazuje się, iż Wszechświat ten musi posiadać określoną masę, zlokalizowaną na określonej przestrzeni, tak aby czas względny załamywał się stosownie, a tym samym występował wyłącznie wewnątrz Wszechświata obserwowalnego, a zarazem każdorazowo kończył się w momencie, w którym kończą się trzy wymiary przestrzenne.

Rozważając, jaką masę musi powsiadać Wszechświat obserwowalny, aby czas względny kończył się w momencie, w którym kończą się trzy wymiary przestrzenne, biorąc pod uwagę fakt, zgodnie z którym przestrzeń oraz czas względny są znane i skończone, a zarazem ściśle powiązane ze sobą, należy wskazać, iż odpowiedź ta może być wnioskowana ze szczególnej teorii względności. Omawiane zagadnienie jest analogiczne do zagadnienia dotyczącego tego, jaką energię musiałby posiadać obiekt, aby poruszać się z prędkością, która załamuje każdy czas względny do najkrótszej możliwej wartości czasu względnego, czyli wartości, na poziomie której upływ czasu względnego przestaje występować. Patrząc z tej perspektywy należy stwierdzić, iż wyłącznie masa skończona, jednak najbliższa możliwa nieskończonej, załamie każdy czas do najkrótszej wartości czasu względnego, czyli czasu Plancka.

Jeśli przyjmiemy za słuszne założenie, zgodnie z którym Wszechświat obserwowalny posiada masę najbliższą nieskończonej, to okazuje się, iż osobliwość początkowa musi posiadać masę nieskończoną. A zarazem. Jeśli przyjmiemy za słuszne założenie, zgodnie z którym Wszechświat obserwowalny załamuje każdy czas względny do czasu Plancka, to okazuje się, iż czas osobliwości początkowej musi być nieskończony. Stwierdzenia zawarte w zdaniach poprzedzających wynikają z następujących argumentów.

Skoro czas względny Wszechświata obserwowalnego, rozpatrywany z perspektywy całej masy tego Wszechświata, jest czasem nieupływającym, który zawsze wynosi czas Plancka, to oznacza to, iż jedyne cofnięcie w czasie, a zarazem jedyna zmiana czasu Wszechświata, następuje pomiędzy osobliwością początkową a Wszechświatem obserwowalnym.