W rozumieniu omawianych Pism Świętych równania I oraz J rozwiązywane są na podstawie dwóch odrębnych opisów, gdzie z jednego z tych opisów wynika równoważność masy z energią oraz związanie masy i energii z czasem, a zarazem związanie czasu oraz masy i energii z przestrzenią. Z drugiego z tych opisów wynika stosowana dysproporcja masy, energii i przestrzeni, jaka występuje pomiędzy osobliwością początkową a Wszechświatem obserwowalnym. Równoważność masy z energią wynika z równoważności, jaka występuje pomiędzy Setem oraz Jezusem a Bogiem. Dysproporcja masy, energii i przestrzeni wynika z dysproporcji, jaka występuje pomiędzy Adamem a Ewą. Dysproporcja, która zachodzi pomiędzy Adamem a Ewą, stanowi dysproporcję, jaka występuje pomiędzy pierwszym istniejącym obiektem a drugim istniejącym obiektem, gdzie drugi z tych obiektów stworzony został z pierwszego. Rozumienie opisów zgodne jest z określonym w dwóch kolejnych akapitach.

Równoważność masy i energii rozumiana jest w dwójnasób. Raz jako równoważność wyjściowa, drugi raz jako równoważność docelowa. Obydwie formy równoważności wynikają z następujących argumentów. W treści Pism Świętych Starego Testamentu postawiony został znak równości pomiędzy Setem a Bogiem. W treści Pism Świętych Nowego Testamentu postawiony został znak równości pomiędzy Jezusem a Bogiem. Zarówno Set, jak i Jezus przedstawiani są jako światłość, co w tym wypadku tożsame jest ze światłem oraz fotonem, a dodatkowo tożsame jest z energią, niezbędną do uzyskania prędkości światła, a także załamaniem dylatacyjnym czasu, jakie występuje na poziomie fotonu poruszającego się z prędkością światła. Set oraz Jezus przedstawiani są więc jako obiekty o zerowej masie, których energia jest nieskończenie duża, w efekcie czego ich czas załamuje się do nieskończoności. Bóg przedstawiany jest jako Stwórca, gdzie słowo to odnosi się do osobliwości początkowej, z perspektywy której odbył się wielki wybuch. W efekcie Bóg przedstawiony jest jako obiekt, na poziomie którego oddziaływanie grawitacyjne połączone jest z pozostałymi oddziaływaniami, a zarazem przedstawiany jest jako obiekt wyrażany wyłącznie w postaci masy. Dwie formy równoważności masy do energii wynikają więc z następujących założeń. Wyjściowa równoważność masy i energii stanowi równoważność klasyczną, która współcześnie wyrażana jest zapisem: E=mc².