Gdzie Bóg w trójcy jedyny rozumiany jest jako Podmiot jednoosobowy, jednak trójosobowy. Do trzech części Wszechświata zaliczono: osobliwość początkową, która uznana została za Boga głównego, Wiekuistego, wszechświat kwantowy, tożsamy z terminem Duch Święty, a także wszechświat atomowy, tożsamy z pierwotnym rozumieniem terminu Syn Boży. Ostatecznie każda z tych części została szczegółowo rozpoznana, co pozwoliło na usankcjonowanie całościowego modelu Wszechświata.

W ujęciu współczesnej nauki omawiany starożytny model Wszechświata należy określić mianem trójstopniowego modelu kosmologicznego Wszechświata. Każdy z kolejnych stopni tego modelu rozszerza model poprzedni o dodatkowe relacje, jakie występują pomiędzy trzema częściami Wszechświata.

Starożytny model kosmologiczny pierwszego stopnia, to model, w którym udowodnione jest, iż Wszechświat obserwowalny stanowi Wszechświat zamknięty, powtarzalny, pulsujący. We Wszechświecie tym osobliwość początkowa dokonuje nieskończonej ilości wielkich wybuchów, każdorazowo tworząc analogiczne Wszechświaty obserwowalne. Model ten udowadniany jest na podstawie rachunków czasu stworzenia, w których obliczany jest względny czas istnienia Wszechświata. Obliczenie uwzględnia dylatację czasu, czyli relację, jaka zachodzi pomiędzy przestrzenią, masą i energią oraz czasem. W efekcie model ten udowadniany jest na podstawie obserwowalnych oraz koniecznych wartości przestrzeni, masy oraz czasu. Model ten nie określa szczegółowej relacji, jaka zachodzi pomiędzy osobliwością początkową a dowolnym obiektem Wszechświata obserwowalnego. Tym samym nie określa szczegółowej relacji, jaka zachodzi pomiędzy Bogiem a człowiekiem.

Starożytny model kosmologiczny drugiego stopnia, to model, w którym Wszechświat zamknięty, powtarzalny, pulsujący rozszerzony zostaje o inne wielkości fizyczne, w głównej mierze temperaturę, a konkretnie zasady rozproszenia masy i energii we Wszechświecie, rozpatrywane z perspektywy zmian temperaturowych zachodzących w czasie względnym. Oznacza to, iż model drugiego stopnia rozszerza Wszechświat zamknięty, powtarzalny, pulsujący o drugą zasadę termodynamiki.