Następnie ludzkość stwierdziła, iż Słońce nie działa samodzielnie, natomiast funkcjonuje zbiorczo jako Układ Słoneczny, w którego skład wchodzi gwiazda, planety oraz księżyce. Tak powstał pierwszy Bóg trójosobowy, a zarazem pierwowzór współczesnej trójcy świętej. Następnie ludzkość stwierdziła, iż pozostałe obiekty świecące na niebie stanowią obiekty analogiczne do ziemskiego Słońca. Następnie stwierdzono, iż gwiazdy zawarte są w większych gwiazdach, czyli galaktykach, a większe gwiazdy zawarte są w największych gwiazdach, czyli gromadach galaktyk. Tak powstało drugie rozumienie Boga trójosobowego, w którym trzy części nie odnosiły się już do gwiazd, planet oraz księżycy, natomiast odnosiły się do gwiazd, galaktyk oraz gromad galaktyk. Następnie ludzkość stwierdziła, iż cały Wszechświat obserwowalny jest niczym jedna wielka gwiazda, która posiada określoną masę, przestrzeń oraz czas życia. W efekcie gwiazdy, galaktyki oraz gromady zostały zdegradowane do roli Aniołów, Bóstw bądź Bogów niższego rzędu, natomiast Bogiem Jedynym został mianowany cały Wszechświat. Tak ukształtowana architektura Wszechświata obowiązywała mniej więcej pomiędzy rokiem 3924 p.n.e. a rokiem 1440 p.n.e., czyli rokiem, w którym nastąpiło tzw. wyjście Mojżesza z Egiptu. Przez cały ten czas Bóg, niezależnie od tego czy traktowany był jednoosobowo, czy trójosobowo, czy też wieloosobowo, rozumiany był wyłącznie jako określony obiekt Wszechświata bądź cały Wszechświat, a poszczególne systemy religijne nie postulowały istnienia jakiejkolwiek relacji łączącej Boga z człowiekiem, a także nie zawierały w sobie jakichkolwiek zasad moralnych. Jedyna relacja, jaka łączyła Boga z człowiekiem, sprowadzała się do wpływu gwiazd i planet na pogodę, pory roku oraz warunki naturalne występujące na planecie Ziemia. Z tego też względu Bóg Słońce stanowił Boga najważniejszego, ponieważ jego wpływ na pogodę, pory roku oraz warunki naturalne był największy.

Wyjście Mojżesza z Egiptu poprzedzone było kolejną rewolucją ówczesnej nauki. Stwierdzone bowiem zostało, iż pomimo faktu, zgodnie z którym istnieje wyłącznie jeden Wszechświat, Wszechświat ten składa się z trzech niezależnych, jednak współistniejących części, a podział na trójosobowego Boga winien zostać zachowany. Tak powstał współczesny termin Boga w trójcy jedynego.