Odnosząc się do trzeciej części prawa kosmologicznego VEO, pozwalającej na określanie masy Wszechświata obserwowalnego, jaka musi być zlokalizowana na wcześniej określonej czasoprzestrzeni tego Wszechświata, a wskazanej w linijkach C niniejszego punktu, należy wskazać następujące fakty.

Wszelkie naukowe rozważania dotyczące ciemnej energii, a także stałej kosmologicznej, winny być prowadzone z uwzględnieniem pierwotnej oraz nadrzędnej cechy tej energii, która to cecha związana jest z koniecznością zapewnienia stabilizacji czasoprzestrzennej Wszechświata obserwowalnego. We współczesnej nauce istnieje tzw. problem stałej kosmologicznej. Problem ten związany jest z różnicą pomiędzy niską wartością stałej kosmologicznej, jaka wynika z energii próżni, a bardzo wysoką wartością stałej kosmologicznej, jaka wynika z teorii kwantowej. Należy wskazać, iż całościowa wartość stałej kosmologicznej, a zarazem całościowa ilość brakującej masy Wszechświata, winny być obliczane na podstawie koniecznego załamania dylatacyjnego czasu Wszechświata, które stanowi główny wyznacznik ilości masy, jaka musi występować we Wszechświecie obserwowalnym. Dopiero na tej podstawie zasadne jest rozważanie wartości stałej kosmologicznej, jaka wynika z teorii kwantowej, a następnie rozważanie jej cech funkcjonalnych, jakie obserwowalne są we Wszechświecie atomowym. Należy również wskazać, iż stosunek ilości ciemnej energii do pozostałej masy i energii Wszechświata obserwowalnego najprawdopodobniej zmienia się wraz z upływem czasoprzestrzeni względnej, determinując określone zmiany dynamiki ekspansji Wszechświata. Przy czym nie jest to jedyna funkcja ciemnej energii, a co za tym idzie stała kosmologiczna nie może być rozważana wyłącznie na podstawie obserwacji procesu oddalania się galaktyk od siebie bądź innych analogicznych obserwacji.