Podsumowując całość omawianego prawa kosmologicznego VEO, a zarazem przechodząc do kolejnej części niniejszego punktu, należy również wskazać, iż w ujęciu omawianych Pism Świętych, a zarazem omawianych rachunków czasu stworzenia świata przez Boga, prawo kosmologiczne VEO nie stanowi rachunku odrębnego od rachunków omówionych w części poprzedzającej, natomiast stanowi te same rachunki wyrażone w formie współczesnej teorii obliczeniowej.

Patrząc z perspektywy nauki, należy stwierdzić, iż obliczenie całościowego modelu Wszechświata odbywa się na podstawie współczesnych teorii naukowych, przy jednoczesnym uwzględnieniu treści omawianych Pism Świętych bądź przy uwzględnieniu wniosków, jakie płyną ze wskazanego prawa kosmologicznego VEO, bądź przy uwzględnieniu obydwóch. Biorąc pod uwagę fakt, zgodnie z którym wartość aktualnego wieku Wszechświata, a także wartość aktualnej średnicy Wszechświata, znane są współczesnej nauce, obliczenie całościowego modelu Wszechświata może odbyć się z całkowitym pominięciem omawianych Pism Świętych, a także całkowitym pominięciem wniosków, jakie płyną ze wskazanego prawa kosmologicznego VEO. Należy jednak zaznaczyć, iż w takiej sytuacji niepodważalne wnioski, jakie dotyczą związania przestrzeni, masy oraz czasu, są trudniejsze do wyciągnięcia.

Odnosząc się do określonego w II niniejszego punktu, czyli metryki kosmologicznej XYZ, należy wskazać następujące fakty.

Prawo kosmologiczne VEO pozwala na określanie czasu, przestrzeni oraz masy tej części Wszechświata obserwowalnego, która minęła do momentu obserwacji. Metryka kosmologiczna XYZ określają czas, przestrzeń oraz masę Wszechświata całościowego, z uwzględnieniem jego podziału na osobliwość początkową oraz Wszechświat obserwowalny, a także z uwzględnieniem podziału Wszechświata obserwowalnego na wszechświat kwantowy oraz wszechświat atomowy. Metryka kosmologiczna XYZ dokonywana jest na podstawie ogólnie obowiązujących praw naukowych, jednak z uwzględnieniem wniosków, jakie płyną z kosmologicznego prawa VEO, a tym samym z uwzględnieniem omawianego opisu stworzenia świata przez Boga, który w ujęciu naukowym, w przedmiotowym zakresie, stanowi opis pomocniczy, wskazujący słuszną ścieżkę obliczeniową.