Założenie to potwierdza interpretacja omawianych Pism Świętych, zgodnie z którą dzień ostatni musi być zawierany w pozycji pierwszego. Co istotne, w ujęciu interpretacji całościowej, omawiana doba startowa zamieniona została na dobę kosmiczną, w efekcie na końcu dodawany jest czas, jaki minął pomiędzy wielkim Wybuchem a powstaniem Układu Słonecznego, jednak logika tej operacji wynika z omawianego w niniejszym akapicie.

Wnioski, jakie płyną z pierwszej części omawianego prawa, stanowią jednocześnie argument wskazujący, iż sekunda stanowi stałą wartość czasu Wszechświata i stosowana jest przez wszystkie cywilizacje, które potrafią obliczać wiek Wszechświata z zastosowaniem prawa kosmologicznego VEO, niezależnie od miejsca ich zamieszkania.

Odnosząc się do drugiej części prawa kosmologicznego VEO, pozwalającej na obliczanie aktualnej średnicy Wszechświata, a wskazanej w linijkach B niniejszego punktu, należy wskazać następujące fakty.

Odwrócenie logiki omawianego prawa znane jest współcześnie jako metodologia obliczania wieku Wszechświata z wykorzystaniem stałej Hubble’a. Metodologia ta bazuje na obserwacji procesu oddalania się galaktyk od siebie. Należy wskazać, iż wartość, znana współcześnie jako stała Hubble’a, wynika z omawianych wzorów.

Jeśli na podstawie wzorów wyrażonych w poprzedzającej części niniejszego punktu wyrazimy stosunek rocznego przyrostu średnicy Wszechświata do aktualnej średnicy tego Wszechświata, to stosunek ten zgodny jest z następującym wzorem:

Gdzie symbol H' oznacza stosunek rocznego przyrostu średnicy Wszechświata do aktualnej średnicy tego Wszechświata. Symbol h oznacza stałą Plancka. Symbol L' oznacza aktualną średnicę Wszechświata, obliczoną z zastosowaniem równań A i B niniejszego punktu.