Odnosząc się do metodologii obliczania czasu trwania doby startowej, której czas trwania, zgodnie z obliczeniami wynikającymi z treści omawianych Pism Świętych, wynosi 8 581 140 lat, należy wskazać, iż współczesna nauka nie dysponuje jeszcze metodami naukowymi pozwalającymi na precyzyjne określenie tej wartości, co stanowi paradoks współczesnej nauki, ponieważ starożytni nie dysponowali żadnymi zaawansowanymi technologiami badawczymi, a obliczyli tę wartość precyzyjnie. Metodologia obliczeniowa omawianej wartości SD zgodna jest z logiką, określoną w kolejnym akapicie.

Jeśli obliczymy wiek Wszechświata z wykorzystaniem prawa kosmologicznego VEO, z pominięciem wartości SD, czyli z pominięciem doby startowej. A następnie podzielimy tę wartość przez ilość lat galaktycznych oraz platońskich, jakie przypadają na uzyskaną wartość. To uzyskamy miejsce położenia Ziemi, jakie winno występować w zakresie roku galaktycznego oraz platońskiego, co można porównać do wskazówek zegara. Przykładowo. Jeśli czas stworzenia wynosiłby równo 14 godzin, to wskazówka godzinowa winna pokrywać się z liczbą dwa na tarczy zegara, natomiast wskazówka minutowa winna być na dwunastej. Jeśli wskazówka minutowa znajduje się na trzeciej, a wskazówka godzinowa znajduje się nieznacznie dalej od drugiej, to oznacza to, iż czas stworzenia został obliczony nieprecyzyjnie i wynosi 14 godzin i 15 minut. Jeśli wskazówka minutowa znajduje się na dziewiątej, a wskazówka godzinowa znajduje się nieznacznie wcześniej od drugiej, to oznacza to, iż czas stworzenia został obliczony nieprecyzyjnie i wynosi 13 godzin i 45 minut. W tym wypadku wskazówka godzinowa to rok galaktyczny, wskazówka minutowa to rok platoński, wskazówka sekundowa to rok ziemski. Takim sposobem starożytni obliczyli brakującą wartość czasu początkowego, czyli dobę startową, przy czym obliczenie dokonane zostało na zakończeniu. Oznacza to, iż obliczenie czasu trwania doby startowej nie zostało dokonane poprzez rozpoznanie wydarzeń, jakie odbyły się w początkowym czasie życia Wszechświata, natomiast zostało dokonane poprzez określenie różnicy, jaka występuje pomiędzy wynikiem obliczenia dokonanego bez uwzględnienia doby startowej a aktualnym położeniem Układu Słonecznego względem środka Drogi Mlecznej oraz aktualnym stanem roku platońskiego. Następnie, drogą logiki, różnica ta uznana została za czas początkowy, czyli czas, w którym ruchy obrotowo-obiegowe Wszechświata jeszcze nie występowały.