Jeśli uwzględnimy wnioski, jakie płyną z wyników uzyskanych w równaniach A-C, a następnie połączymy je z wnioskami, jakie płyną ze współczesnych teorii naukowych, które określone zostały mianem paradygmatu, a następnie rozważymy konieczną geometrię Wszechświata. To okazuje się, iż Wszechświat musi być Wszechświatem powtarzalnym, pulsującym, a tym samym zamkniętym, czyli takim, którego upływający czas względny ulegnie zakończeniu, co omawianej jest w kolejnej części niniejszego punktu. Jeśli z tej perspektywy powrócimy do omawianego prawa, a za moment zakończenia czasu względnego Wszechświata obserwowalnego przyjmiemy czas, jaki obliczony został przez starożytnych, a który wynika z omawianych Pism Świętych, to możliwe jest obliczenie całościowej masy, przestrzeni oraz czasu Wszechświata obserwowalnego, zgodnie z równaniami zawartymi w linijkach D.
W takiej sytuacji czas względny, który pozostał do momentu zakończenia aktualnego Wszechświata obserwowalnego, rozważany z perspektywy obserwatora zlokalizowanego na planecie Ziemia, obliczany jest zgodnie z następującym wzorem:
Gdzie symbol T’’1 oznacza czas względny, jaki pozostał do momentu zakończenia aktualnego Wszechświata obserwowalnego, rozważany z perspektywy obserwatora zlokalizowanego na planecie Ziemia. Symbol T1 oznacza całościowy czas względny istnienia Wszechświata obserwowalnego, rozważany z perspektywy obserwatora zlokalizowanego na planecie Ziemia, który zgodnie z treścią omawianych Pism Świętych wynosi 311 040 000 000 000 lat.
Pozostały czas względny Wszechświata obserwowalnego obliczany jest więc zgodnie z następującym równaniem:
Równanie D2 wskazuje, iż do zakończenia aktualnego Wszechświata obserwowalnego, licząc czas od roku 2020 n.e., a zarazem rozważając ten czas z perspektywy Ziemi, pozostało 311 026 171 204 940 lat.