Przestrzeń Wszechświata całościowego kształtuje się następująco. Przestrzeń osobliwości początkowej jest nieskończona. Wielki wybuch stanowi przejście do przestrzeni skończonej, względnej. Po wielkim wybuchu Wszechświat obserwowalny przyjmuje wartość długości Plancka. Przestrzeń ta zwiększa się wraz w upływem czasoprzestrzeni względnej, zgodnie z następującym. Kiedy następuje wielki wybuch, wartość przestrzeni Plancka musi być zgodna z czasem Plancka. Kiedy następuje zamkniecie Wszechświata obserwowalnego, wartość przestrzeni Plancka musi być zgodna z masą Plancka. Oznacza to, iż przestrzeń Wszechświata obserwowalnego zwiększa się od jednej długości Plancka do wartości najbliższej nieskończonej, rozumianej jako nieskończoność pomniejszona o jedną długość Plancka. Tym samym przestrzeń również funkcjonuje na zasadzie skali odwróconej, czyli takiej, w której przed wartością minimalną występuje nieskończoność.

Informacje zawarte w trzech poprzedzających akapitach pozwalają na wyciągnięcie następującego wniosku. Starożytna ścieżka matematyczno-logiczna, która zawarta została w treści omawianego opisu stworzenia świata przez Boga, wskazuje, iż Wszechświat całościowy musi przybrać ściśle określone wartości masy, czasu oraz przestrzeni zarówno w momencie wielkiego wybuchu, jak i przed wielkim wybuchem. Na podstawie tych wartości można wnioskować niepodważalną konieczność zamknięcia Wszechświata obserwowalnego, podczas którego Wszechświat również musi przybrać ściśle określone wartości masy, czasu oraz przestrzeni. Wartości te zgodne są z następującymi stwierdzeniami. Masa osobliwości początkowej jest nieskończona. Masa Wszechświata obserwowalnego w momencie wielkiego wybuchu wynosi nieskończoność minus masa Plancka. Masa Wszechświata obserwowalnego w momencie jego zamknięcia wynosi nieskończoność minus masa Plancka. Rozproszenie masy występuje wyłącznie wewnątrz Wszechświata obserwowalnego. Czas osobliwości początkowej jest nieskończony. Czas Wszechświata obserwowalnego w momencie wielkiego wybuchu wynosi czas Plancka.