Tym samym w momencie, w którym wiek Wszechświata wynosi 5,4 · 10^–44 sekundy, rozpatrując ten wiek w skali Plancka, wiek względny Wszechświata wynosi zero, a liczenie czasu względnego dopiero się rozpoczyna. Oznacza to, iż, kiedy na skali czasu względnego cofamy się do zerowej wartości czasu, na skali czasu Plancka uzyskiwana jest wartość 5,4 · 10^–44 sekundy. W efekcie czas względny kończy się w momencie wielkiego wybuchu, który rozumiany jest jako oddzielenie się oddziaływania grawitacyjnego od pozostałych oddziaływań. Cofając się przed wielki wybuch, czyli przed wartość 5,4 · 10^–44 sekundy, uzyskiwana jest nieskończona wartość czasu. Tym samym zasadne są następujące stwierdzenia. Wskazywany przez naukę okres trwania ery Plancka, określany jako mieszczący się w przedziale 0 – 10^–43 sekundy, nigdy nie istniał i nigdy się nie odbył. Tak określony czas trwania ery Plancka nie uwzględnia faktu, zgodnie z którym wartość 10^–43 sekundy stanowi zero czasu względnego, tym samym dodawanie kolejnego zera, przed tą wartością, jest bezzasadne. Określenie czasu trwania samej osobliwości początkowej, może odbywać się wyłącznie poprzez rozważenie jej faktycznych cech fizycznych, przy uwzględnieniu koniecznej masy oraz przestrzeni tej osobliwości. W takiej sytuacji czas osobliwości początkowej, a tym samym ery Plancka, musi być określony jako nieskończony, co szczegółowo rozważane jest w dalszej części niniejszego rozdziału.

Co istotne, w tym przypadku nie mamy do czynienia z klasyczną względnością czasu, pomimo iż omawiane zagadnienie wynika z względności czasu. Względność czasu wskazuje bowiem, iż każdorazowo, kiedy obserwujemy dane zdarzenie z dwóch różnych punktów obserwacji, w których siła grawitacji jest inna, czyli masą lub przestrzeń, bądź masa i przestrzeń są różne, uzyskujemy dwa odmienne wyniki czasu tego zdarzenia. Każdy z dwóch uzyskanych wyników należy uznać za słuszny z danego punktu widzenia, natomiast żaden z nich nie stanowi wyniku pozornego, czyli takiego, który został uzyskany, jednak w rzeczywistości nie istniał. Mogłoby to wskazywać, iż w przypadku osobliwości początkowej również uzyskiwane są dwa odrębne wyniki czasu, czyli dwa odrębne wyniki czasu trwania ery Plancka, gdzie każdy z nich stanowi wynik względny, a zarazem słuszny. Czas trwania ery Plancka, określany jako mieszczący się w granicach 0 – 10^–43 sekundy, wynika w tym wypadku z obserwacji zdarzenia z perspektywy przestrzeni oraz masy obserwatora zlokalizowanego w dowolnym punkcie wewnątrz Wszechświata obserwowalnego.