Zmiana zera na nieskończoność stanowi przejście od czasu absolutnego do czasu względnego i wynika ze związania masy z czasem wewnątrz Wszechświata obserwowalnego. Aby uzyskać czas krótszy, masa musi być większa. Aby uzyskać czas dłuższy, masa musi być mniejsza. Przestrzeń nie zmienia nadrzędnego związania czasu z masą, co szczegółowo omawiane jest w dalszej części niniejszego tekstu. W efekcie we Wszechświecie obserwowalnym musi występować przeciwstawność skali czasu względnego do skali masy względnej, tak aby mniejsza masa wywoływała dłuższy czas względny, a większa masa wywoływała krótszy czas względny. Skutkuje to następującym. Jakkolwiek Wszechświat nie funkcjonuje, to przejście ze skali Plancka na skalę względną, rozpatrywane z perspektywy masy, odbywa się zgodnie z klasycznym rozumieniem skali, co oznacza następujące. Kiedy obiekt uzyskuje masę najbliższą nieskończonej, to następną wartością, którą uzyska, o ile zwiększy masę, będzie masa nieskończona. Kiedy obiekt uzyskuje masę najniższą możliwą, a zarazem niepodzielną, to następną wartością, którą uzyska, o ile zmniejszy masę, będzie masa zerowa. W przypadku czasu sytuacja jest odwrotna. Kiedy obiekt uzyskuje czas najkrótszy możliwy, a zarazem niepodzielny, to następną wartością, którą uzyska, o ile zmniejszy ten czas, będzie czas nieskończony. W drugą stronę rozważanie jest analogicznie, jednak w zakresie wartości skrajnych wyłącznie hipotetyczne, ponieważ obiekty, których czas jest możliwie najdłuższy, to obiekty, których masa jest najbliższa zeru, natomiast czas względny odczuwalny jest dopiero na poziomie atomowym. Jeśli czas względny wyrazimy w skali jednostek, które wynikają z ruchów obrotowo-obiegowych, natomiast czas całościowy wyrazimy w skali czasu Plancka. To przejście, jakie następuje pomiędzy czasem absolutnym, czyli czasem osobliwości początkowej, a czasem względnym, zgodne jest z następującym. Czas istnienia osobliwości początkowej jest nieskończony. Wielki wybuch stanowi przejście do czasu skończonego. W efekcie po nieskończoności następuje najmniejsza możliwa wartość, czyli czas Plancka wynoszący
