W ujęciu omawianych Pism Świętych omawiany przypadek stanowi zerowy czas Boga, czyli czas, który wynika z końcowego spisu pokoleń, jaki zawarty został w treści Pism Świętych Nowego Testamentu. Oznacza to, iż patrząc z perspektywy Jezusa, czyli człowieka zlokalizowanego na Ziemi, czas istnienia Boga określany jest jako zerowy, ponieważ Bogiem nazywamy osobliwość początkową, a tym samym erę Plancka, natomiast ewolucyjny czas trwania ery Plancka, wynikający z obliczeń, stanowi wartość mniejszą niż najmniejsza, niepodzielna wartość czasu, a co za tym idzie stanowi zero. Jednak ten sam Bóg, rozpatrywany z perspektywy miejsca swojego zamieszkania, czyli z perspektywy obserwatora będącego osobliwością początkową, przedstawiany jest jako Podmiot Wiekuisty, którego czas życia jest nieskończenie długi. W efekcie następuje przejście do drugiego z przypadków.

Drugi z przypadków, zgodnie z którym czas istnienia ery Plancka, a zarazem osobliwości początkowej, przypada na okres pomiędzy ∞ – 10^–43 sekundy, wynika z następujących faktów. Jeśli rozważamy dzieje Wszechświata wstecz, to okazuje się, iż przestrzeń Wszechświata malała, jego czas również malał, jednak jego masa nie zmniejszała się. Z teorii względności wynika, iż kiedy obiekt staje się coraz mniejszy, a jego masa coraz bardziej gęsta, to czas względny również jest coraz krótszy. Jednak na samym końcu uzyskiwana jest nieskończoność, a nie zero. Zagadnienie to można przedstawić na następującym przykładzie. Współczesny obserwowalny czas istnienia Wszechświata wynosi ≈13,83 mld lat. Obiekt, który poruszałby się z prędkością bliską prędkości światła, a który przyśpieszałby, załamałby obserwowalny czas do 4 lat, następnie do 3 lat, następnie do 2 lat, następnie do 1 roku, następnie do miesięcy, dni, godzin, minut, sekund i pomniejszych części sekundy, a następnie do 4 czasów Plancka, następnie do 3 czasów Plancka, następnie do 2 czasów Plancka, następnie do 1 czasu Plancka, a następnie, po uzyskaniu prędkości światła, do nieskończoności. Oznacza to, iż dylatacyjna skala czasu względnego stanowi skalę odwróconą względem skali energii, a zarazem skali masy, co należy rozumieć następująco. Skala czasu względnego Wszechświata obserwowalnego funkcjonuje na zasadzie skali odwróconej, czyli takiej, w której przed wartością minimalną występuje nieskończoność, natomiast po wartości maksymalnej występuje zero.