W efekcie obydwie wartości zapisywane są w formie wartości 0,5; wyrażającej dzień trwający, natomiast traktowane razem stanowią jeden pełny dzień, a zarazem stanowią czas powtórzony. Stwierdzenia zawarte w niniejszym akapicie wynikają z następującej logiki. Rachunek dobowy wskazuje, iż doprecyzowanie doby może odbyć się wyłącznie w granicach połowy doby, czyli wartości 0,5. W efekcie, jeśli wyrażamy dni stworzenia, dzień trwający, w którym nie minęła połowa dnia, wyrażany jest jako 0,5; natomiast dzień trwający, w którym minęła już połowa dnia, wyrażany jest jako 1. Tym samym potwierdza to konieczność wyrażania ostatniego z dni w formie dwóch połówek, tak aby wyniki wszystkich omawianych równań wskazywały analogiczny wiek Wszechświata.

W miejscu tym zasadne jest następujące wyjaśnienie. W akapitach poprzedzających wskazane zostało, iż względem pierwotnej rodziny Adama obowiązuje wyłącznie historia stworzenia wyrażona w skali dobowej, a poszczególne wartości czasu, które w rachunku dobowym wyrażane są w formie lat, w rachunkach cząsteczkowych muszą zostać wyrażone w skali dobowej. Jednak równania B uwzględniają historię stworzenia wyrażoną w latach, czyli czas, jaki mija pomiędzy stworzeniem a potopem. Związane jest to z następującym argumentem. Z rachunku równoważności wynika, iż czas wyrażony w latach, liczony od stworzenia do potopu, jest w pełni równoważny z siedmioma dniami stworzenia. W efekcie czas wyrażony w latach, liczony od stworzenia do potopu, stanowi czas siedmiu dni stworzenia, co dotyczy zarówno cyfrowego zapisu tej wartości, jak i faktycznego wieku Wszechświata uzyskiwanego na podstawie tej wartości. Należy również wskazać, iż z rachunku dobowego wynika, iż aby poprawnie zapisać czas stworzenia wyrażony w skali dobowej, należy na wstępie zapisać ten czas w skali lat, jakie mijają pomiędzy stworzeniem a potopem.

W efekcie rachunek dobowo-cząsteczkowy winien zostać dokonany z uwzględnieniem równania nadrzędnego wskazanego w B₁, a następnie wynik analogiczny winien zostać uzyskany poprzez uwzględnienie równania nadrzędnego wskazanego w A₁.