Jak zostało wskazane w części poprzedzającej, czas wyrażony w latach może zostać uznany za powtórzenie wyłącznie siódmego dnia stworzenia, a niezależnie od tego może zostać uznany za powtórzenie wszystkich siedmiu dnia stworzenia. W sytuacji, w której uwzględnimy obydwie z możliwości, uzyskujemy jeden dzień w nadmiarze. W przypadku jego uwzględnienia w obliczeniach, uzyskujemy czas istnienia Wszechświata, natomiast w przypadku jego pominięcia, uzyskujemy czas istnienia Układu Słonecznego. W efekcie dzień w nadmiarze stanowi czas, jaki występuje pomiędzy powstaniem Wszechświata a powstaniem Układu Słonecznego, wynoszący 8 640 000 000 lat. Fakt, zgodnie z którym wartość ta rozumiana jest jako powtórzenie wszystkich siedmiu dni, wynika w tym wypadku z następujących argumentów. Opis stworzenia, rozpoczynający się wraz z powstaniem Układu Słonecznego, stanowi historię ewolucji tego Układu oraz ludzkości w nim zamieszkującej. Układ Słoneczny powstał z wybuchu supernowej, co oznacza, iż przed jego istnieniem, w przestrzeni, w której się znajduje, istniała inna gwiazda, a najprawdopodobniej inny układ gwiezdno-planetarny. Opis stworzenia, rozpoczynający się wraz z powstaniem Układu Słonecznego, stanowi więc historię ewolucji tego układu oraz ludzkości w nim zamieszkującej. Czas, jaki przypada na okres pomiędzy wielkim wybuchem a momentem, w którym wiek wszechświata wynosił 8 640 000 000 lat, stanowi natomiast powtórzenie wsteczne ewolucji Układu Słonecznego, dotyczące układu gwiezdno-planetarnego, który istniał w jego obszarze przed jego powstaniem. Oznacza to, iż zgodnie z treścią Pism Świętych Układ Słoneczny nie powstał z nicości, natomiast powstał z innego układu gwiezdno-planetarnego, który to układ podlegał takiej samej ewolucji w czasie jak Układ Słoneczny.

Relacja, jak zachodzi pomiędzy dniem, którego czas trwania wynosi 432 lata, a dniem, którego czas trwania wynosi 8 640 000 000 lat, stanowi maksymalną rozpiętość stosowanej skali, co należy rozumieć następująco. Czas trwania jednego dnia stworzenia mieści się w określonych granicach. W ujęciu wyłącznie cyfrowym granice te wyznaczają wartości 432 i 864. W ujęciu liczbowym granice te wyznaczają zera dodane do tych wartości, przy czym ilość tych zer każdorazowo wynika z treści opisu stworzenia oraz rachunków dokonanych na podstawie tej treści.