OBLICZANIE WIEKU WSZECHŚWIATA I UKŁADU SŁONECZNEGO
Czas stworzenia świata przez Boga wynosi 6 plus 1 Boskich dni, przy czym opis dnia siódmego wyrażony został dwukrotnie, na zasadzie powtórzenia. Niezależnie od tego w treści Starego Testamentu zawarty został opis stworzenia świata wyrażony w ludzkich latach, liczonych od roku narodzin Adama do roku narodzin Jezusa. Czas stworzenia wyrażony w latach wynosi 3924 lub / i 3960 lat, w zależności Księgi.
„Suma” powyższych wartości wynosi 5,19 mld. lat, czyli dokładnie tyle, ile wynosi wiek Układu Słonecznego liczony od wybuchu supernowej, z pozostałości której się ukształtował.
Jeśli w obliczeniu uwzględnimy również konieczność wyrażenia powtórzonego dnia siódmego, to okazuje się, iż „suma” powyższych wartości wynosi 13,83 mld. lat, czyli dokładnie tyle, ile wynosi wiek Wszechświata ustalony na podstawie najnowszy badań naukowych.
Poprawnie wykonane obliczenie przedstawia poniższy rachunek słupkowy:
a jego rozumienie zgodne jest następującym.
W ujęciu skali dniowej jedynym wymogiem, jaki należy spełnić, aby w oparciu o wyżej zacytowane wartości uzyskać wiek Układu Słonecznego oraz Wszechświata, jest zapisanie ich w formie precyzyjnej. Zapis starożytny precyzyjny możliwy jest do uzyskania poprzez przeliczenie na jednostki uznane w owych czasach za najbardziej dokładne. Tym samym siedem dni stworzenia należy przeliczyć na sekundy. W efekcie pierwsze sześć dni stworzenia wynosi 518 400 Boskich sekund, zgodnie z równaniem: 6 · 86 400 = 518 400. Natomiast dzień siódmy wynosi 86 400 Boskich sekund, zgodnie z równaniem: 1 · 86 400 = 86 400; przy czym dzień ten opisany został dwukrotnie.
W ujęciu skali rocznej jedynym wymogiem, jaki należy spełnić, aby w oparciu o wyżej zacytowane wartości uzyskać wiek Układu Słonecznego oraz Wszechświata, jest zapisanie ich w dokładnie takiej formie, w jakiej wynikają z interpretowanego tekstu. Z jednej części Starego Testamentu możemy wywnioskować, że czas stworzenia wyrażony w latach wynosi 3924 lata, z innej natomiast, iż ten sam czas stworzenia wynosi 3960 lat, co stanowi sprzeczność 36 lat. Jeśli przyjmiemy za słuszne założenie, zgodnie z którym obydwa uzyskane wyniki są słuszne, otrzymujemy wartości 3924 oraz 3960 lat.
Tym samym całość czasu stworzenia wynosi 518 400 Boskich sekund, 86 400 Boskich sekund, 3924 ludzkie lata i 3960 ludzkich lat. Jeśli przyjmiemy za słuszne założenie, zgodnie z którym zapis precyzyjny wymaga uwzględnienia również opisów powtórzonych, to zasadne jest uwzględnienie powtórzonego dnia siódmego, a tym samym uwzględnienie w obliczeniu dodatkowych 86 400 sekund.
Podział ten znalazł odzwierciedlenie we wszystkich znanych Pismach Świętych, w których Bóg określany jest jako jednoosobowy, jednak trójimienny bądź w trójcy jedyny.
Zapisując kolejne wartości w formie klasycznego rachunku słupkowego, uzyskujemy wartości czasu istnienia Wszechświata całkowicie odbiegające od ustaleń współczesnej nauki. Jeśli jednak uwzględnimy w obliczeniu zawartą w treści Starego Testamentu informację, zgodnie z którą czas istnienia świata obliczany jest na podstawie spisu pokoleń, natomiast czas życia pierwszych trzynastu pokoleń był dziesięciokrotnie dłuższy od wszystkich pozostałych pokoleń, to uzyskane wyniki pokrywają się z ustaleniami współczesnej nauki z niezwykłą dokładnością. Wynika to z następujących argumentów.
Stosowane w treści omawianych Pism starohebrajskie słowo „pokolenie / ród”, w swoim pierwotnym brzmieniu oznacza „rozpoczęcie”. Starohebrajskie słowo „spis”, w swoim pierwotnym brzmieniu oznacza „obliczenie, przeliczenie”. Natomiast starohebrajskie słowo „żyjący”, zastosowane do określenia czasu życia pokoleń, wywodzi się od słowa „trwający”. W efekcie zwrot „trzynaście pokoleń spisu, których czas życia był dziesięciokrotnie dłuższy”, odczytywany w języku pierwotnym, tożsamy jest ze zwrotem „trzynaście rozpoczęć obliczenia, których czas trwania był dziesięciokrotnie dłuższy”.
Należy zatem rozumieć, iż poprawny zapis obliczenia czasu stworzenia świata przez Boga winien uwzględniać trzynaście dodatkowych zer bądź trzynaście dodatkowych pomnożeń przez dziesięć, jakie wynikają z istnienia z trzynastu rozpoczęć obliczenia, których czas trwania był dziesięciokrotnie dłuższy.
Konieczność zastosowania w Starym Testamencie wskazanego rozwiązania matematycznego wynika z następujących faktów. Starożytne systemy matematyki to systemy dwunastkowe, w których zero nie posiadało swojego symbolu graficznego i traktowane było jako symbol dorozumiany. Cechy te powodowały, iż w czasach zapisu Starego Testamentu nie stosowano współczesnego, klasycznego mnożenia przez dziesięć. Jedną z metod wykazywania wartości zera było różniczkowanie wartości wyjściowej o wartość 36, rozumianą jako okrąg, a tym samym zero. Z tego też względu różnica czasu, jaka występuje pomiędzy wartością 3924 lata a wartością 3960 lat, wynosi 36 lat. Inna z metod wykazywania dodatkowych zer polegała na ujmowaniu w tekście poszczególnych okresów dziesięciokrotnie dłuższych.
W efekcie takiego rozwiązania każda linijka uzyskanego równania słupkowego powiększa się o tle zer, ile pokoleń żyjących dziesięciokrotnie dłużej mieści się w określonej części spisu / obliczenia.
Uwzględniając w obliczeniu dodatkowe zera, uzyskujemy czas stworzenia świata przez Boga, wynoszący 5 188 791 960 lat. Wartość ta pokrywa się dokładnie z wskazywanym przez współczesną naukę początkiem ewolucji Układu Słonecznego, liczonym od powstania mgławicy protoplanetarnej.
Jeśli przyjmiemy za słuszne założenie, zgodnie z którym zapis precyzyjny wymaga uwzględnienia również opisów powtórzonych, to zasadne jest dwukrotne uwzględnienie ostatniego dnia stworzenia. Uwzględniając ową wartość w stosownej pozycji rachunku słupkowego, jego wynik zwiększa się i wynosi 13 828 791 960 lat. Wartość ta pokrywa się dokładnie z wskazywanym przez współczesną naukę wiekiem Wszechświata, liczonym od wielkiego wybuchu.
W całym omawianym obliczeniu sekundy Boskie zapisywane są wraz z latami ludzkimi, na zasadzie ich równoważności. Równoważność Boskich sekund do ludzkich lat wynika z tego samego opisu stworzenia i zgodna jest z następującą logiką.
Jeśli chcemy zweryfikować, czy czas Boski równoważny jest z czasem ludzkim, należy podzielić siedem Boskich dni przez ten sam czas wyrażony w latach. Z treści Starego Testamentu można wnioskować, że siódmy dzień stworzenia nie zakończył się wraz z narodzinami Jezusa, natomiast zakończył się wraz z nastaniem potopu Noego. Czas, jaki minął od stworzenia do potopu, wynosi tysiąc sześćset i pięćdziesiąt pięć lat, i czterdzieści, i siedem, i pół dnia.
Zapisują siedem Boskich dni stworzenia precyzyjnie, czyli w skali sekundowej, uzyskujemy 604 800 Boskich sekund stworzenia, zgodnie z równaniem: 7 · 86 400 = 604 800. Dzieląc natomiast wartość 604 800 przez wartość 1655,475; uzyskujemy wartość 365,333; czyli jeden rok ziemski, zgodnie z równaniem: 604 800 ∶ 1655,475 = 365,333 dnia = 1 rok.
Tym samym obliczona została równoważność czasu Boskiego do czasu ludzkiego, która wynosi 1, a konkretnie 1 rok, a zarazem obliczony został stosunek czasu Boskiego do czasu ludzkiego, zgodnie z którym każda sekunda Boskiego czasu stworzenia równoważna jest do jednego roku ziemskiego.
Co istotne, jeśli uznamy za słuszny fakt, że czas stworzenia świata przez Boga winien być liczony wyłącznie do czasu zakończenia dnia siódmego, a zarazem uznamy za słuszny fakt, iż zakończenie to odbyło się wraz nastaniem potopu, to cały czas stworzenia świata wynosi tysiąc sześćset i pięćdziesiąt pięć lat, i czterdzieści, i siedem, i pół dnia, co stanowi następujące wartości: 1600 i 55 lat, i 47 i 0,5 dnia. Zapisując otrzymane wartości zgodnie z zasadami matematyki starożytnej, czyli ciągiem, uzyskujemy natomiast wartość: 160055,475 dnia.
Skoro każda sekunda stworzenia równoważna jest do jednego roku ziemskiego, co wskazuje na konieczność przeliczania dni stworzenia na sekundy, to oznacza to, iż uzyskana wartość 160055,475 dnia winna zostać przeliczona na sekundy, a każda uzyskana sekunda winna zostać uznana za jeden ziemski rok stworzenia świata przez Boga.
Mnożąc wartość 160055,475 przez ilość sekund w dobie, czyli wartość 86 400, uzyskujemy wartość 13 828 793 040 lat, czyli aktualny wiek Wszechświata.
Odejmując wiek Wszechświata uzyskany w drugim z obliczeń od wyniku uzyskanego w pierwszym z obliczeń, uzyskujemy 1080 lat różnicy czasu, zgodnie z równaniem: 13 828 793 040 – 13 828 791 960 = 1080 lat, a interpretacja tej różnicy jest następująca.
Jedno z obliczeń dokonywane jest w oparciu o Pisma Święte Starego Testamentu, których początek zapisu przypada na rok 1080 p.n.e. Drugie z obliczeń dokonywane jest z uwzględnieniem Pism Świętych Nowego Testamentu, których początek zapisu przypada na rok 1 n.e. Jeśli obydwie Księgi wskazują faktyczny czas stworzenia świata przez Boga na rok, w którym rozpoczął się ich zapis, to winna występować pomiędzy nimi taka różnica czasu, jaka występuje pomiędzy zapisem tych Ksiąg, czyli 1080 lat.
Interpretacja tak uzyskanego rachunku czasu stworzenia zgodna jest z następującą. W ostatniej linijce spisu zawarta jest wartość 3960 lat, która wyraża drugie stworzenie człowieka. Wartość ta odzwierciedla grupę pokoleń popotopowych zrodzonych z synów Noego, czyli tych, których czas życia nie był już dziesięciokrotnie dłuższy. Wartość ta stanowi czas życia człowieka liczony od Homo sapiens współczesnego.
W przedostatniej linijce spisu zawarta jest wartość 3924, która wyraża pierwsze stworzenie człowieka. Wartość ta odzwierciedla grupę pokoleń trzech synów Noego, a co za tym idzie powiększana jest trzykrotnie o wartość zera, do wartości 3 924 000 lat. Wartość ta stanowi czas życia człowieka liczony od Australopiteka, czyli pierwszego pełnoprawnego Homo.
W trzeciej od końca linijce spisu zawarta jest wartość 86 400 lat, która wyraża ostatni dzień stworzenia. Wartość ta odzwierciedla grupę pokolenia Noego, a co za tym idzie powiększana jest jednokrotnie o wartość zera, do wartości 864 000 lat. Wartość ta stanowi czas życia czas życia człowieka pomostowego pomiędzy zwierzętami a ludźmi, zwanego w czasach współczesnych Ardipitekiem.
W czwartej od końca linijce spisu zawarta jest wartość 518 400 lat, która wyraża pierwsze sześć dni stworzenia. Wartość ta odzwierciedla grupę pierwszych czterech pokoleń przedpotopowych, a co za tym idzie powiększana jest czterokrotnie o wartość zera, do wartości 5 184 000 000 lat. Wartość ta stanowi czas istnienia Układu Słonecznego, liczony od wybuchu supernowej, z pozostałości której się ukształtował, do powstania Ardipiteka.
W piątej od końca linijce spisu zawarty został powtórzony ostatni dzień stworzenia, czyli kolejna wartość 86 400 lat. Wartość ta odzwierciedla grupę kolejnych pięciu pokoleń przedpotopowych, a co za tym idzie powiększana jest pięciokrotnie o wartość zera, do wartości 8 640 000 000 lat. Wartość ta stanowi czas, jaki minął pomiędzy wielkim wybuchem a początkami istnienia Układu Słonecznego.