Równanie P₂ wyraża następujący związek przyczynowo-skutkowy. Wartość X₀ odzwierciedla osobliwość początkową, a zarazem wielki wybuch, w efekcie którego powstał Wszechświat obserwowalny. Wartości Y₁ ∧ … ∧ Y_A ∧ Y_B ∧ Y_C wyrażają skutki, jakie wystąpiły w momencie wielkiego wybuchu, czyli w efekcie stworzenia świata przez Boga. Wszystkie te skutki nie są ze sobą powiązane przyczynowo, ponieważ stanowią jeden wspólny skutek, który odbywa się w tym samym czasie. Należy wskazać, iż do zajścia związku przyczynowo-skutkowego potrzebny jest upływ czasu. W omawianym przypadku czas Wszechświata obserwowalnego stoi w miejscu. W efekcie w jego obszarze nie istnieje relacja przyczynowo-skutkowa, a każde zdarzenie stanowi element jednego skutku, którym jest cały Wszechświat obserwowalny. Czas osobliwości jest nieskończony, a każdy kolejny impuls Wszechświata obserwowalnego to jedna jednostka czasu. W takiej sytuacji związek przyczynowo-skutkowy odbywa się pomiędzy osobliwością początkową, czyli przyczyną, a Wszechświatem obserwowalnym, czyli skutkiem.

Z tego też względu, w treści omawianych Pism Świętych, Bóg nazywany jest Przyczyną Przyczyn, co stanowi połączenie obydwóch równań P. Można by stwierdzić, iż Bóg stanowi Przyczynę Skutków, jednak stwierdzenie to uwzględniałoby wyłącznie równanie P₂. Oznacza to, iż z punktu widzenia Pism Świętych obydwa z równań P są słuszne, co skutkuje następującym stwierdzeniem. We Wszechświecie całościowym istnieje dualizm czasowy. Patrząc z wewnątrz, czas płynie, a przyszłość jest niewidoczna. Patrząc z zewnątrz, czas stoi w miejscu, a przyszłość jest dalszą częścią obrazu. Obydwa z punktów widzenia są słuszne i żadnego z nich nie można zakwestionować. Dualizm ten przekłada się na dualizm wolnej woli człowieka analogicznie i bezpośrednio. Patrząc z wewnątrz, każda decyzja oraz myśl człowieka wynikają z jego własnej woli, a przyszłość jest nieznana. Patrząc z zewnątrz, całe życie człowieka wygląda niczym namalowany obrazek, a wszystko, co się w nim odbywa, odbywa się zgodnie z decyzją Boga. W tym wypadku człowiek wyłącznie przeżywa to, co jest mu przeznaczone. Również w tym wypadku obydwa z punktów widzenia są słuszne i żadnego z nich nie można zakwestionować, co można wyrazić następująco.