Odnosząc się do teorii osobliwości początkowej, rozpatrując tę teorię z punktu widzenia modelu kosmologicznego II stopnia, należy wskazać. Osobliwość początkowa stoi na styku kilku teorii i pośrednio lub bezpośrednio z nich wynika. Poszczególne wartości, przypisywane określonym wielkościom fizycznym osobliwości początkowej, pozwalają opisać i zrozumieć Wszechświat. Przypisywanie kolejnych wartości nie budzi emocji. Jednak przypisanie ostatniej wartości podgrzewa atmosferę naukową do temperatury maksymalnej, ponieważ ostatnia z wartości udowadnia bezwzględną władzę osobliwości początkowej nad Wszechświatem, a tym samym bezwzględną władzę Boga nad światem oraz ludźmi. Co ciekawe, ostatnią wartością jest wartość dotycząca temperatury.

Jak zostało wskazane w akapitach poprzedzających, model kosmologiczny II stopnia określa relacje, jakie zachodzą pomiędzy osobliwością początkową a Wszechświatem obserwowalnym. Relacje te rozpatrywane są z perspektywy wszechświata kwantowego. Relacje te wskazują, iż na poziomie kwantowym wszystkie zdarzenia są zdeterminowane, a osobliwość początkowa posiada odbicie zapisu kwantowego całego Wszechświata materialnego, wyrażone w postaci oddziaływania zunifikowanego. W efekcie wszechświat atomowy stanowi wyłącznie pulsacyjną emanację stabilnego wszechświata kwantowego, który to wszechświat kwantowy rozłożony jest w równie stabilnej czasoprzestrzeni. Model kosmologiczny III stopnia określa relacje, jakie zachodzą pomiędzy osobliwością początkową a Wszechświatem obserwowalnym, jednak rozpatrywane z wyjściowego, a zarazem docelowego punktu widzenia, czyli obiektu atomowego, a konkretnie obserwatora zlokalizowanego na planecie Ziemia. W takiej sytuacji brana jest pod uwagę zasada przyczynowo-skutkowa, uwzględniająca założenie, zgodnie z którym człowiek posiada wolną wolę.

Model kosmologiczny III stopnia stanowi docelowość nauki i poświęcono mu większą część omawianych Pism Świętych.