Współcześnie entropia opisywana jest na poziomie teorii termodynamiki, a konkretnie drugiej zasady termodynamiki. Pulsacyjność Wszechświata bezpośrednio związana jest z rozproszeniem oraz entropią. W efekcie całościowy model Wszechświata musi być rozważany z uwzględnieniem drugiej zasady termodynamiki. Przy czym należy wskazać, iż przedmiotowe rozważania nie dotyczą bezpośrednio temperatury, natomiast dotyczą rozproszenia obiektów we Wszechświecie. Z tego też względu w treści omawianych Pism Świętych przedmiotowe zagadnienie przedstawiane jest jako rozproszenie ludzi, czyli jako skutek, natomiast rozważania, dotyczące temperatury, zostały pominięte.

Odnosząc się do samego rozproszenia oraz entropii, rozpatrując to zagadnienia na płaszczyźnie całego Wszechświata, należy wskazać następującą relację. Jeśli rozważane jest całościowe zagadnienie dotyczące masy, energii oraz przestrzeni Wszechświata, a rozkład tej masy, energii oraz przestrzeni determinuje czas, a jednocześnie determinowany jest przez czas. A zarazem, jeśli przestrzeń w relacji z masą i energią czyni gęstość. A zarazem, jeśli gęstość powiązana jest z temperaturą. To entropia łączy wszystkie te wielkości w jedną. Przy czym w tym wypadku wyciąganie wniosków następuje z perspektywy Wszechświata wewnętrznego, poprzez ocenę zasad oraz praw, jakim podlegają obiekty, które ulegają rozproszeniu, a których temperatura zmienia się wraz z tym rozproszeniem.

Omawiając przedmiotowe zagadnienie, warto nadmienić, parafrazując historię współczesnej nauki stosownie do tematyki niniejszego tekstu.

Udowodnienie istnienia Boga we Wszechświecie zostało dokonane przez Alberta Einsteina, Georgesa Lemaitre’a, autorów teorii modelu standardowego, a także wszystkie osoby, które szczegółowo rozpisały teorie względności, wielkiego wybuchu oraz modelu standardowego. Połączenie tych teorii pozwala bowiem na udowodnienie istnienia Boga we Wszechświecie, czyli udowodnienie przyczynowości osobliwości początkowej w zakresie stwórczości Wszechświata powtarzalnego, pulsującego.