W efekcie czas stoi w miejscu, rozpatrując ten czas z perspektywy obserwatora zlokalizowanego na przestrzeni całego Wszechświata obserwowalnego. Odnosząc się natomiast do wartości ⟨⟨∞⟩⟩ omawianego zapisu, należy wskazać, iż wartość ta wyraża nieskończony czas wszechświata atomowego rozpatrywany z perspektywy osobliwości początkowej. Wartość ta wynika z następującego faktu. Z punktu widzenia osobliwości początkowej, której czas jest nieskończony, każdy czas jest nieskończony, w tym również czas Plancka.

W efekcie tak rozpisanych równań LMT oraz T uzyskiwana jest pełna zgodność czasu Wszechświata, która kształtuje się następująco. Nadrzędny czas Wszechświata jest czasem absolutnym, nieskończonym i wynika z nieskończonej masy osobliwości początkowej. Drugim czasem jest bezwzględny, nieupływający czas Wszechświata obserwowalnego. Czas ten wynika z najwyższej możliwej, jednak skończonej masy Wszechświata obserwowalnego. Trzecim czasem jest czas względny, upływający, skończony, odczuwalny wewnątrz Wszechświata obserwowalnego, który wynika z posiadania masy mniejszej od nieskończonej, a jednocześnie mniejszej od najwyższej możliwej skończonej. Przestrzeń kształtuje się stosownie.

Odnosząc się do cech Wszechświata, jakie wynikają z równań zawartych w linijkach I-J, czyli równań LMT oraz T, należy wskazać. W ujęciu geometrycznym Wszechświat jest Wszechświatem zamkniętym, powtarzalnym, pulsującym. Patrząc z perspektywy całościowej występują w nim wyłącznie dwie wartości czasu. Pierwszą z nich jest nieskończoność, drugą jest czas Plancka. Rozważając te wartości z perspektywy osobliwości początkowej, nieskończoność oznacza nieskończony czas istnienia tego obiektu, a zarazem nieskończoną ilość cykli wielkich wybuchów, natomiast czas Plancka rozumiany jest jako granica, poza którą następuje przejście do Wszechświata obserwowalnego, czyli wielki wybuch. Rozważając te wartości z perspektywy Wszechświata obserwowalnego, nieskończoność oznacza ilość cykli, jakim podlega ten Wszechświat, natomiast czas Plancka rozumiany jest jako granica załamania dylatacyjnego czasu względnego, poza którą następuje przejście do osobliwości początkowej. W skali makro upływ czasu względnego nie występuje, a więc bezzasadne jest rozważanie ewolucji zachodzącej w czasie, zasadne są natomiast następujące stwierdzenia.