Równania C wskazują, iż całościowa masa Wszechświata obserwowalnego, zlokalizowana na całościowej przestrzeni tego Wszechświata, załamuje każdy czas względny, odczuwalny wewnątrz Wszechświata obserwowalnego, do czasu Plancka, czyli do zerowej wartości czasu względnego. Przy czym szczegółowe rozważenie tego załamania wymaga rozdzielenia wzorów C₀ oraz C₁ na dwie części, zgodnie z równaniami C₂-C₃.

Pierwsza część określa załamanie czasu, jakie występuje na poziomie wszechświata materialnego, czyli Wszechświata obserwowalnego rozpatrywanego z pominięciem ciemnej energii, zgodnie z następującym wzorem:

Gdzie symbol M’_B oznacza masę wszechświata materialnego, czyli Wszechświata obserwowalnego rozpatrywanego z pominięciem ciemnej energii, która to masa zlokalizowana jest na obszarze L’. Symbol T’_B oznacza aktualny, względny wiek Wszechświata, rozpatrywany z punktu widzenia obserwatora zlokalizowanego na przestrzeni całego wszechświata materialnego, czyli Wszechświata obserwowalnego rozpatrywanego z pominięciem ciemnej energii, jaki odbył się do momentu obserwacji.

Druga część określa załamanie czasu, jakie występuje na poziomie ciemnej energii, zgodnie z następującym wzorem:

Gdzie symbol M’_A oznacza masę ciemnej energii. Co oczywiste, równania C₂-C₃ winny być wyrażane w skali Plancka, zgodnie z równaniem C₁.

Równania C wskazują na następującą relację, jaka zachodzi pomiędzy czasem i przestrzenią a masą. Całościowa masa Wszechświata obserwowalnego załamuje każdy czas względny, odczuwalny wewnątrz Wszechświata obserwowalnego, do czasu Plancka, czyli do zerowej wartości czasu względnego. W efekcie na poziomie całego Wszechświata obserwowalnego występuje stabilność czasowo-przestrzenna. Upływ czasu względnego stanowi natomiast wyraz wewnętrznego rozproszenia masy we Wszechświecie obserwowalnym. Pierwszą formą tego rozproszenia jest podział na ciemną energię oraz pozostałą część masy i energii Wszechświata obserwowalnego.