Odnosząc się do trzeciej perspektywy, z której należy rozważyć przyczyny, w związku z którymi rachunki czasu stworzenia wyrażone zostały w treści Pism Świętych z wykorzystaniem takich, a nie innych wartości liczbowych, czyli relacji, jaka zachodzi pomiędzy wartościami czasu stworzenia a obserwowalnym rozmiarem współczesnego Wszechświata, należy wskazać następujące fakty. Jeśli przyjmiemy za słuszne założenie, zgodnie z którym omawiana wartość dodatkowych 46 dni winna zostać potraktowana osobno, a zarazem winna zostać potraktowana zgodnie z logiką, jaka wynika z omawianego opisu stworzenia, to możliwe jest dokonanie następującego równania:

Równanie L₁ wynika z następującej logiki. Skoro wartość 46 dni wyraża czas trwania potopu, natomiast czas potopu określa czas stworzenia. To oznacza to, iż możliwe jest obliczenie czasu stworzenia na podstawie wartości 46 dni, która to wartość pomniejszana jest o wartości sprzeczne. W tym wypadku do wartości sprzecznych zaliczona została sama wartość 46 dni, jednak wyrażona jako poranek, czyli w postaci wartości 46,5. Równanie L₁ przekształca się następująco:

Dokonując obliczenia, równanie L₂ daje następujący wynik:

Wynik równania L₃ wskazuje rozmiar obserwowalnego Wszechświata, liczony od Ziemi do obserwowalnych granic tego Wszechświata, czyli jego promień. Mnożąc uzyskany wynik przez dwa, uzyskujemy średnicę obserwowalnego Wszechświata, która wynosi 91 630 550 698,5528 lat świetlnych, zgodnie z następującym równaniem:

Zgodnie z ustaleniami współczesnej nauki, średnica obserwowalnego Wszechświata określana jest w przybliżeniu jako wynosząca 92 miliardy lat świetlnych, co stanowi wynik analogiczny.

Określone w III niniejszego punktu stanowi ostateczną wskazówkę, dotyczącą tego, w jaki sposób w ujęciu naukowym należy dokonywać obliczeń całościowego modelu Wszechświata, a zarazem, w jaki sposób należy dokonywać obliczeń, z których wynika istnienie Boga we Wszechświecie.