Odnosząc się do dodatkowych jednostek czasu kosmicznego, o których mowa w 2.1.14., należy wskazać, iż jednostki dodatkowe to jednostki, których czas trwania jest dłuższy od aktualnego wieku Wszechświata. Do jednostek tych zaliczamy następujące jednostki czasu. Miesiąc kosmiczny, którego czas trwania wynosi 259 200 000 000 lat. Rok kosmiczny, którego czas trwania wynosi 3 110 400 000 000 lat. Życie wszechświata materialnego, którego czas trwania wynosi 311 040 000 000 000 lat.

W miejscu tym zasadne jest następujące wyjaśnienie. Całościowy czas życia wszechświata materialnego, a także całościowy czas życia gromad galaktyk oraz galaktyk, które to czasy w akapitach poprzedzających określone zostały poprzez wartość 31104 z określoną ilością zer, stanowią czas rozpatrywany z perspektywy obserwatora zlokalizowanego na planecie Ziemia. Z omawianych rachunków wynika, iż te same czasy rozpatrywane z perspektywy obiektów, których dotyczą, każdorazowo wynoszą 100 lat, co wynika z następujących argumentów. Czas trwania doby kosmicznej, wynoszący 8 640 000 000 lat, to czas rozpatrywany z perspektywy obserwatora zlokalizowanego na planecie Ziemia. Jednak ten sam czas rozpatrywany z perspektywy Boga, który tworzy świat, czyli obserwatora zlokalizowanego na przestrzeni całego tworzonego świata, wynosi dobę. Dotyczy to również miesiąca kosmicznego, roku kosmicznego oraz stu lat kosmicznych, stanowiących cały czas życia wszechświata materialnego. Dotyczy również czasu życia gromad galaktyk, galaktyk, a także czasu życia układów gwiezdno-planetarnych, rozumianych jako układy stanowiące poziom.

Informacje zawarte w akapicie poprzedzającym wskazują, iż dylatacja czasu, jaka występuje we Wszechświecie, powoduje, iż czas życia każdego obiektu poziomowego, licząc od poziomu człowieka do poziomu całego wszechświata materialnego, zawsze wynosi 100 lat. Czas życia całego wszechświata materialnego, czyli Wszechświata obserwowalnego traktowanego z pominięciem ciemnej energii, również wynosi 100 lat. Ten sam czas, jednak rozpatrywany z perspektywy całego Wszechświata obserwowalnego, czyli po uwzględnieniu ciemnej energii, załamuje się do najkrótszej możliwej wartości czasu, czyli czasu Plancka.