Z rachunków cząsteczkowych wynika, iż jeśli rozważamy Wszechświat całościowo, to Osoba Boga znajduje się na początku i rozumiana jest jako osobliwość początkowa, natomiast zerowy czas życia przekształca się w czas nieskończony. Analogicznie przekształca się równanie nadrzędne. Jeśli w równaniu nadrzędnym zawartym w B₁ uwzględnimy linijkę 0., czyli osobliwość początkową, a zarazem Osobę Boga, to równanie B₁ przekształca się w następujące równanie:

Gdzie wartość {∞} wyraża faktyczny czas istnienia osobliwości początkowej. Wartość {∞} stanowi wartość {0} równania nadrzędnego, rozumianą jako zmiana czasu, której Bóg dokonał po potopie. W tym wypadku zmianą tą jest odwrócenie skali czasu względnego, skutkujące występowaniem nieskończoności w pozycji zera, co wskazane zostało w rachunkach cząsteczkowych. W efekcie, kiedy rozważamy Wszechświat całościowy z perspektywy zewnętrznej, jedno z zer przekształca się w nieskończoność i wyraża czas osobliwości początkowej, rozpatrywany z perspektywy tej osobliwości. W ujęciu równań cząsteczkowych operacja ta rozumiana jest jako dodanie kolejnego zera do wartości czasu Plancka, w efekcie której następują przejście do nieskończonego czasu osobliwości początkowej.

Równania B wskazują, iż zawarty w spisie A rozkład poziomowy Wszechświata uwzględnia wyłącznie wartość ⟨1⟩ równania nadrzędnego, czyli wartość rozumianą jako powtórzenie siódmego dnia stworzenia, która w tym wypadku tożsama jest z powtórzeniem siódmego poziomu stworzenia. Oznacza to, iż zasadne jest rozpisanie kolejnego rozkładu, w którym uwzględniona zostanie również wartość ⟨·1·⟩ równania nadrzędnego. Oznacza to również, iż układ cząsteczkowy, który w rozkładzie A zawarty został jako ostatni, pod układem atomowym, ponieważ w ujęciu wielkościowym stanowi układ zstępujący z poziomu atomowego, winien zostać wyrażony również jako pierwszy, a zarazem winien zostać uznany za powtórzenie wszystkich poziomów zawartych poniżej.