W niniejszym tekście, względem omawianych jednostek Plancka, stosowane są zwroty wartość najmniejsza, wartość największa. Przy czym zwroty te nie odnoszą się do najmniejszej bądź największej wartości, jaka może zostać osiągnięta w zakresie danej wielkości fizycznej we Wszechświecie, natomiast odnoszą się do minimalnych lub maksymalnych wartości, które cały Wszechświat musi przyjąć przed lub po wielkim wybuchu.

Powracając do metodologii obliczania początkowej wartości istnienia świata, czyli w tym wypadku długości Plancka, należy wskazać, iż w ujęciu składowych obliczenie dokonywane jest zgodnie z równaniem nadrzędnym. Równanie nadrzędne określa wszystkie składowe czasu, jakie muszą zostać zawarte w każdym z rachunków. Poszczególne rachunki zawierają dokładnie te same składowe, przy czym w każdym z nich składowe te wyrażane są w innej kolejności, a zarazem mogą zmieniać wartość, jednak wyłącznie w takim zakresie, w jakim wynika to z logiki opisu stworzenia. Oznacza to, iż należy odwzorować równanie nadrzędne rachunku dobowego, a następnie na jego podstawie dokonać analogicznego obliczenia, jednak względem momentów początkowych Wszechświata.

W ujęciu równania nadrzędnego rachunek dobowy zgodny jest z następującym równaniem:

Równanie A₁ odzwierciedla siedem dni stworzenia oraz powtórzony dzień siódmy, a także wartości sprzeczne. Po uwzględnieniu wartości docelowych równanie A₁ przybiera następujące postacie:

Gdzie wartości ⟨⟨1 + 6⟩⟩ odzwierciedlają siedem dni stworzenia. Wartości ⟨0,5 + 0,5⟩ odzwierciedlają powtórzony dzień siódmy, który to dzień w treści Pism Świętych wyrażany jest w latach, jednak równoważnych zarówno z siedmioma, jak i jednym dniem stworzenia. Wartość ⟨1⟩ zapisana została w postaci wartości ⟨0,5 + 0,5⟩, czyli w postaci dwóch połówek, które wyrażają dzień zarówno zakończony, jak i trwający.