Rozważając metodologię zapisu rachunku dobowego z perspektywy jednostek czasu kosmicznego, należy wskazać, iż w rachunku dobowym, w przypadku wyrażania go w jednostkach czasu kosmicznego, przesuwa się przecinek, w efekcie czego wartość potopowa, czyli mnożna, przybiera postać wartości 1,60055475; co wynika z następujących argumentów. W omówionym rachunku dobowym wartość 160055,475 mnożona jest przez wartość 86 400, czyli dobę ziemską wyrażoną w sekundach z uwzględnieniem równoważności sekund z latami. Po rozpisaniu rachunku okazuje się, iż jedna doba kosmiczna, czyli najdłuższa z dób, trwa 8 640 000 000 lat. Dzieląc uzyskany, aktualny wiek Wszechświata przez wartość doby kosmicznej, uzyskujemy wartość 1,60055475; zgodnie z następującym równaniem:

Oznacza to, iż aktualny wiek Wszechświata wyrażany w dobach kosmicznych wynosi w przybliżeniu ≈1,6 doby kosmicznej.

Co istotne, wartość potopowa przybiera postać wartości zgodnej z opisem stworzenia również w czasach współczesnych. Najbliższym rokiem współczesnej ery, w którym wartość potopowa będzie zgodna z opisem stworzenia, będzie rok 2160 n.e., zgodnie z następującymi równaniami:

Wartość 160055,5; odczytywana w latach, wyraża szesnaście setek i pięćdziesiąt pięć lat, czyli czas, jaki mija pomiędzy stworzeniem a potopem, a także dodatkowe pół roku, jakie mija od momentu rozpoczęcia potopu do momentu, w którym arka osiada na górze Ararat. Oznacza to, iż opis potopu odnosi się również do pierwotnej, trwającej kilka tysięcy lat, inicjacji Homo sapiens współczesnego, rozumianego jako człowiek docelowy, która rozpoczęła się wraz z ostatnim stworzeniem Adama, czyli w roku 3960 p.n.e.

Czas trwania potopu, rozważany wyłączenie w latach, na zasadach wskazanych w akapicie poprzedzającym, a określony mianem pierwotnej inicjacji życia człowieka docelowego, rozumiany jest jako okres przełomowy dla gatunku ludzkiego. Zgodnie z treścią Ksiąg proroczych omawianych Pism Świętych czas ten będzie obfitował w wiele istotnych wydarzeń zarówno pozytywnych, jak i negatywnych.