Siódme wymieranie aktualnego eonu wystąpiło 436 795 060 lat temu, w momencie, w którym wiek Wszechświata wynosił 13 392 000 000 lat, zgodnie z następującymi równaniami:

W ujęciu współczesnej nauki wymieranie to stanowi wymieranie ordowickie, którego wystąpienie wskazywane jest na czas mniej więcej 438 000 000 lat temu.

Ósme wymieranie aktualnego eonu wystąpiło 375 080 774 lat temu, w momencie, w którym wiek Wszechświata wynosił 13 453 714 286 lat, zgodnie z następującymi równaniami:

W ujęciu współczesnej nauki wymieranie to stanowi wymieranie dewońskie, którego wystąpienie wskazywane jest na czas mniej więcej 374 000 000 lat temu.

Dziewiąte wymieranie aktualnego eonu wystąpiło 313 366 489 lat temu, w momencie, w którym wiek Wszechświata wynosił 13 515 428 571 lat, zgodnie z następującymi równaniami:

W ujęciu współczesnej nauki wymieranie to przypada pomiędzy wymieraniem serpuchowskim, którego wystąpienie wskazywane jest na czas mniej więcej 325 000 000 lat temu, a wymieraniem zwanym karbońskim upadkiem lasów deszczowych, którego wystąpienie wskazywane jest na czas mniej więcej 305 000 000 lat temu. Najprawdopodobniej więc obydwa z tych wymierań są ze sobą połączone.

Dziesiąte wymieranie aktualnego eonu, będące jednocześnie wymieraniem masowym, wystąpiło 251 652 203 lat temu, w momencie, w którym wiek Wszechświata wynosił 13 577 142 857 lat, zgodnie z następującymi równaniami:

W ujęciu współczesnej nauki wymieranie to stanowi wymieranie permskie, którego wystąpienie wskazywane jest na czas mniej więcej 251 902 000 lat temu. Wymieranie to omówione zostało w linijkach P.