Gdzie zwrot Wszechświat nadrzędny odnosi się do tej części Wszechświata, która występowała przed oddzieleniem się oddziaływania grawitacyjnego od pozostałych oddziaływań, a która w czasach współczesnych zwana jest erą Plancka bądź osobliwością początkową, w zależności od tego czy obiekt ten rozpatrywany jest z punktu widzenia ewolucji Wszechświata, czy też z punktu widzenia jego cech fizycznych. Suma wniosków, jakie płyną z wyjściowego rachunku równoważności oraz dziewięciu rachunków głównych, pozwala na utworzenie rachunku całościowego, wyrażającego całościowy model Wszechświata. Punktem wyjściowym każdego z omawianych rachunków jest opis stworzenia świata przez Boga, natomiast wyniki poszczególnych rachunków rozpatrywane są pod kątem zgodności z teoriami naukowymi, wymienionymi w poprzedzającej części niniejszego punktu.

W miejscu tym należy zaznaczyć, iż w treści omawianych Pism Świętych nie zawarto dziewięciu głównych oraz dwóch dodatkowych rachunków dotyczących stworzenia świata przez Boga, a jedynie opis, z którego rachunki te wynikają. W niniejszym tekście, w związku z koniecznością stosowania odniesień, rachunkom tym przypisano następujące nazwy:

0.    rachunek równoważności,

1.    rachunek dobowy,

2.    rachunek szczegółowy,

3.    rachunek jednostkowy,

4.    rachunek dobowo-cząsteczkowy,

5.    rachunek szczegółowo-cząsteczkowy,

6.    rachunek jednostkowo-cząsteczkowy,

7.    rachunek poziomowy,

8.    rachunek obrotowy,

9.    rachunek przyczynowy,

10.    rachunek całościowy.

W ujęciu logicznym rachunek równoważności rozumiany jest jako rachunek wyjściowy, ponieważ stanowi przyczynę występowania pozostałych rachunków. Rachunki zawarte w linijkach 1-9 stanowią rachunki główne i określają poszczególne cechy Wszechświata. Rachunek całościowy stanowi wynik wszystkich poprzedzających go rachunków.