W miejscu tym należy również podkreślić, iż zgodnie z ustaleniami współczesnej nauki neoproterozoik, czyli pierwsza era aktualnego eonu, zwanego fanerozoikiem, uznawana jest za ostania erę poprzedniego eonu, zwanego proterozoikiem. Nie wpływa to na rozbieżności czasu, a jedynie wskazuje, iż przypisanie kolejnych er do eonów dokonane zostało z przesunięciem o jedną erę. Dodatkowo pierwszy eon dzielony jest na archaik oraz proterozoiki, co również należy uznać za podział bezpodstawny, a co szczegółowo omawiane jest w dalszej części niniejszego tekstu.

Mając na uwadze informacje zawarte w poprzedzającej części niniejszego punktu, należy wskazać, iż cały czas życia Układu Słonecznego dzieli się na dwa eony, czyli proterozoik oraz fanerozoik. Każdy z tych eonów składa się z czternastu er. We współczesnym eonie minęły dwie ery, czyli neoproterozoik oraz paleozoik. Aktualnie trwająca era to mezozoik. Wydzielenie kenozoiku z ery mezozoicznej zostało dokonane bezzasadnie i winno zostać stosownie uaktualnione.

Odnosząc się do masowego wymierania organizmów, jakie nastąpi na zakończeniu aktualnie trwającej ery mezozoicznej, czyli za 56 919 225,714 lat, należy wskazać, iż nie istnieją żadne ustalenia naukowe w przedmiotowym zakresie. Najbliższe wymieranie przyszłe, a także kolejne wymierania, omawiane są w dalszej części niniejszego tekstu.

Obliczanie dat początkowych oraz końcowych każdej z 14 er aktualnego eonu, a także dat wystąpienia masowych wymierań organizmów, odbywa się więc zgodnie z następującym wzorem:

Gdzie wartość 12 960 000 000 wyraża moment rozpoczęcia aktualnego eonu. Wartość X wyraża kolejną erę. Natomiast wartości zawarte w nawiasie stanowią czas trwania jednej ery.