Tym samym zasadne są następujące stwierdzenia. Ardipitek kadabba stanowi ostatnią formę małp człekokształtnych, czworonożnych. Ardipitek ramidus stanowi formę pomostową, czyli formę, która rozpoczęła przyjmowanie pionowej, dwunożnej pozycji ciała. Australopitek to pierwszy pełnoprawny Homo. W miejscu tym należy również wskazać. Przejście do dwunożnej postawy ciała nie odnosi się wyłącznie do przemian organicznych odbywających się na płaszczyźnie samego ciała. Przyjęcie pionowej postawy ciała, jakie odbyło się pomiędzy Ardipitekiem a Australopitekiem, związane było ze zmianami w mózgu, skutkującymi istotnym wzrostem określonych neuroprzekaźników, takich jak dopamina. Neuroprzekaźniki te z jednej strony ukształtowały system emocjonalno-intelektualny, z drugiej strony wpłynęły na budowę oraz postawę ciała. Przyjęcie pionowej postawy ciała stanowiło więc skutek przemian, jakie następowały na płaszczyźnie mózgowej. Typowo naturalne przyczyny przyjmowania pionowej postawy ciała, takie jak znaczny wzrost traw, który nastąpił w tamtym czasie, a który to wzrost powodował konieczność podnoszenia się w celu poszukiwania żywności, stanowią wyłącznie czynnik inicjacyjny. Główne przyczyny przyjęcia pionowej postawy ciała związane były z przemianami mózgowymi. Relacja, jaka zachodzi pomiędzy neuroprzekaźnikami determinującymi intelektualność oraz emocjonalność a pionową postawą ciała, może być rozpatrywana na płaszczyźnie współczesnych chorób. Obniżony poziom dopaminy może determinować depresję i objawiać się zmianami intelektualno-emocjonalnymi. Obniżony poziom dopaminy zauważalny jest również w takich chorobach, jak choroba Parkinsona, która to choroba skutkuje problemami z utrzymaniem należytej, pionowej postawy ciała. Z tego też względu oficjalne początki człowieczeństwa tożsame są z przyjęciem pionowej postawy ciała, która nastąpiła u Australopiteka, przy czym pionowa postawa ciała była wyłącznie następstwem przemian, jakie nastąpiły na płaszczyźnie mózgowej. Należy zatem stwierdzić, iż w zakresie protoplasta człowiekowatych nie występują rozbieżności pomiędzy omawianym opisem stworzenia świata a nauką.