Zakończenie życia na Ziemi będzie związane ze znacznym wzrostem temperatury Słońca, które doprowadzi do niekontrolowanego efektu cieplarnianego na Ziemi. W czasie tym życie na planecie Ziemia, a także innych planetach skalistych, stanie się całkowicie niemożliwe. Należy zatem wskazać, iż ustalenia naukowców w przedmiotowym zakresie są słuszne, ponieważ zgodne z treścią Pism Świętych. Przy czym zagadnienie to wymaga następującego doprecyzowania. Zakończenie drugiego dnia życia Wszechświata, które nastąpi za 3 451 206 960 lat, licząc czas od pierwszego roku współczesnej ery, czyli w momencie, w którym wiek Wszechświata będzie wynosił 17 280 000 000 lat, będzie stanowiło zakończenie życia Układu Słonecznego, jednak wyłącznie z perspektywy obserwatora zlokalizowanego na Ziemi. Oznacza to, iż od tego momentu w przestrzeni Układu Słonecznego nie będzie żadnej planety ani żadnego księżyca, na których mogłoby odbywać się zaawansowane życie organiczne, w tym życie ludzkie. Samo życie Słońca może odbywać się w dalszych cyklach dobowych, z uwzględnieniem zasad, o których mowa w dalszej części niniejszego tekstu. Należy zatem stwierdzić, iż zakończenie drugiej doby życia Wszechświata będzie stanowiło zakończenie ciągu głównego życia Układu Słonecznego. Pojęcie ciągu głównego życia Układu Słonecznego nie jest stosowany we współczesnym języku naukowym, co wynika z pewnej niekonsekwencji naukowej. Poszczególne badania oraz ustalenia naukowe dotyczące Układu Słonecznego dokonywane są względem całego Układu. Przykładowo. Niemożliwe jest szczegółowe rozważanie ruchów obrotowo-obiegowych wyłącznie względem jednej z planet, ponieważ ruchy te wynikają z relacji, jakie zachodzą pomiędzy wszystkimi obiektami Układu Słonecznego. Jednak badania naukowe dotyczące czasu życia Układu Słonecznego prowadzone są odrębnie dla każdego z obiektów. Oznacza to, iż badania dotyczące maksymalnego czasu życia Słońca prowadzone są odrębnie od badań dotyczących maksymalnego czasu życia Ziemi, a uzyskane wyniki traktowane są jako niezależne od siebie. Sytuacja ta przypomina sytuację, w której poszczególne ruchy obrotowo-obiegowe Ziemi rozpatrywane byłyby w oderwaniu od Słońca, a zarazem w oderwaniu od ziemskiego Księżyca. Należy zatem wskazać, iż szczegółowe badania dotyczące Układu Słonecznego winny być prowadzone względem wszystkich obiektów zlokalizowanych w tym Układzie.