Podsumowując określone w poprzedzającej części niniejszego punktu, należy wskazać, iż obliczając czas stworzenia świata przez Boga, przy uwzględnieniu rachunku równoważności, a zarazem przy uwzględnieniu minimalnych składowych czasu, jakie muszą zostać uwzględnione, stosując klasyczny, starożytny rachunek bezzerowy, uzyskujemy czas istnienia Układu Słonecznego. Jeśli uwzględnimy fakt, zgodnie z którym opis wyrażony w latach może być rozumiany zarówno jako powtórzenie siedmiu dni stworzenia, jak i wyłącznie siódmego dnia stworzenia, a następnie uznamy za słuszne wyrażenie tej informacji w treści rachunku, to skutkuje to koniecznością dodania jednego dodatkowego dnia. W takiej sytuacji uzyskujemy czas istnienia Wszechświata. Jeśli natomiast przyjmiemy za słuszne założenie, zgodnie z którym czas wyrażony w latach stanowi powtórzenie wyłącznie siódmego dnia stworzenia. A jednocześnie uwzględnimy fakt, zgodnie z którym powtórzony dzień siódmy winien zostać wyrażony zarówno w skali Boskiej, jak i ludzkiej. A następnie uznamy za słuszne wyrażenie tej informacji w treści rachunku. To również skutkuje to koniecznością dodania jednego dodatkowego dnia. W takiej sytuacji również uzyskujemy czas istnienia Wszechświata. Informacje zawarte w niniejszym akapicie wskazują, iż, aby czas stworzenia świata obliczony był poprawnie, w poszczególnych rachunkach czasu stworzenia zasadne jest ujmowanie wszystkich interpretacji dotyczących tego czasu, a wynikających z treści omawianych Pism Świętych.

Odnosząc się do określonego w II niniejszego punktu, czyli do metodologii obliczania czasu stworzenia z wykorzystaniem wszystkich składowych czasu, z zastosowaniem rachunku klasycznego, należy wskazać, iż wyniki analogiczne do uzyskanych w poprzedzającej części niniejszego punktu można uzyskać, stosując całkowicie inną interpretację treści Pism Świętych, bez zmiany składowych czasu.

Obliczanie czasu stworzenia z zastosowaniem rachunku klasycznego, opisane zostało w kolejnych akapitach.