Skoro w starożytności metr rozumiany był jako prędkość światła wyrażona w formie odległości, a wymiary arki zawierają w sobie przelicznik łokci na metry, to oznacza to, iż w treści omawianych Pism Świętych Starego Testamentu, w wymiarach arki, wyrażona została prędkość światła w próżni.
Podsumowując zawarte w linijkach F-I, zasadne jest następujące stwierdzenie. Równania F-I stanowią punkt wyjściowy obliczeń czasu stworzenia świata przez Boga, o ile obliczenia te rozważamy z perspektywy teorii naukowych oraz stałych wartości fizycznych. Oznacza to, iż prędkość światła w próżni stanowi jedną z głównych wartości fizycznych, niezbędnych do określenia całościowego modelu Wszechświata.
Odnosząc się do drugiej perspektywy, z której należy rozważyć przyczyny, w związku z którymi rachunki czasu stworzenia wyrażone zostały w treści Pism Świętych z wykorzystaniem takich, a nie innych wartości liczbowych, czyli relacji, jaka zachodzi pomiędzy wartościami czasu stworzenia a czasem trwania poszczególnych ruchów obrotowo-obiegowych, którym podlega Układ Słoneczny i Ziemia, należy wskazać następujące fakty.
Jeśli w miejscu wartości 46 dni wstawimy drugą z możliwości, czyli wartość 47 dni, z uwzględnieniem dnia 47, to zasadne jest następujące stwierdzenie. Zakończenie ulewy nastąpiło wraz z zakończeniem dnia 47, czyli wraz z nastaniem dnia 48. Jeśli równanie nadrzędne, powiększone o powtórzoną wartość omawianych dni, wyrazimy w formie analogicznej do określonej w akapitach poprzedzających, jednak z pominięciem wartości ⟨·1·⟩, a w miejscu wartości 46 wstawimy wartość 48, to uzyskamy analogiczny czas stworzenia świata przez Boga. Przy czym interpretacja obliczeń jest w tym wypadku całkowicie inna. W omawianej sytuacji równanie nadrzędne przybiera następującą postać:
W równaniu J1 pominięta została wartość ⟨·1·⟩, co wynika z następującej logiki. Skoro wartość ⟨·1·⟩ odzwierciedla czas stworzenia wyrażony w latach, rozumiany jako powtórzenie wszystkich siedmiu dni stworzenia, to możliwe oraz zasadne jest dokonanie obliczenia z pominięciem tej wartości, tak aby uwzględnione zostały wyłącznie wartości główne. Dokonując stosownego uszeregowania wartości, równanie J1 przekształca się w następujące równanie: