W ujęciu równania nadrzędnego dzień siódmy, rozumiany jako zarówno zakończony, jak i niezakończony, rozdzielony został na dwie części, gdzie pierwsza z tych części zawarta została w linijce początkowej, natomiast druga z tych części zawarta została w ostatniej linijce. Dokonując analogicznej operacji podzielenia na dwa, względem wartości 432, uzyskujemy wartość 216, zgodnie z równaniem 432 ∶ 2 = 216. Wartość 216 wyrażona jest w przedpotopowej skali czasu, aby wyrazić ją w skali współczesnej, zasadne jest podzielenie jej przez dziesięć od lewej, co daje wartość 2,16. Również w tym przypadku zasadne jest określenie ilości zer, po których należy zapisać uzyskaną wartość, co dokonywane jest z wykorzystaniem wartości sprzecznych. Traktując wartości sprzeczne 2 i 36 na zasadach analogicznych do określonych w punktach poprzedzających, uzyskujemy wartość 9, zgodnie z równaniem 36 ∶ 2 ∶ 2. Cały czas stworzenia, czyli moment narodzin Adama, a zarazem początkowy moment istnienia Wszechświata, przybiera natomiast następującą postać 2,16 ∧ 1 ∧ ^–9, co współcześnie zapisywane jest w postaci wartości 2,16 · 10^–8. Uzyskana wartość stanowi masę Plancka, której wartość zgodnie z ustaleniami nauki wynosi w przybliżeniu 2,16 · 10^–8 kilograma. Tym samym początkowa sekunda życia Wszechświata przekształca się jednostkę Plancka określającą masę.

Zagadnienie, dotyczące znajomości kilograma przez starożytne cywilizacje, jest analogiczne do znajomości metra i rozważane jest odrębnie, w dalszej części niniejszego tekstu.

Również w tym przypadku obliczenie polega na odwzorowaniu rachunku nadrzędnego. W ujęciu równania nadrzędnego rachunek jednostkowy zgodny jest z następującym równaniem:

Równanie A₁ rozważane w ujęciu operacji matematycznych przybiera następującą postać:

Równanie A₂ po podstawieniu docelowych wartości czasu przekształca się w następujące równanie: