Jak zostało wskazane w akapitach poprzedzających, uzyskana wartość stanowi jednostkę przestrzenną Plancka, zwaną współcześnie długością Plancka, niezbędną do opisania początkowych momentów Wszechświata, a zarazem Wszechświata całościowego.

Odnosząc się do dodatkowego zera lub zer, które wynikają z dodatkowego pokolenia Boga, a które nie zostały uwzględnione w omawianym rachunku, należy wskazać, iż w przypadku rachunku dobowo-cząsteczkowego zera te rozumiane są następująco. Jeśli powiększymy uzyskaną wartość, czyli wartość 1,616255(18) · 10^-35 m, o dodatkowe zero, do wartości 1,616255(18) · 10^-36, to przeniesiemy się z przestrzeni początkowego Wszechświata do przestrzeni Boga. Każde kolejne zero pomniejsza bowiem uzyskaną wartość, przesuwając wartość główną, czyli wartość 1,616255(18), o jedno zero po przecinku, przy czym jakiekolwiek pomniejszenie omawianej wartości powoduje cofnięcie się do osobliwości początkowej, a w ujęciu ewolucyjnym do ery Plancka. Wskazuje to jednoznacznie, w jaki sposób należy rozumieć Podmiot Boga. W ujęciu Pism Świętych Bogiem nazywamy osobliwość początkową, a zarazem erę Plancka, która to osobliwość początkowa dokonała wielkiego wybuchu, w efekcie czego powstał Wszechświat obserwowalny. Z tego też względu Bóg określany jest mianem Stwórcy, co szczegółowo omawiane jest w dalszej części niniejszego rozdziału.

Potwierdzenie poprawności obliczeń zawartych w akapitach poprzedzających dokonywane jest zgodnie z następującą logiką. Jeśli stwierdzimy, iż w pierwszej sekundzie urodził się Set, natomiast Adam urodził się przed Setem, to z całą pewnością Adam urodził się, zanim pierwsza sekunda minęła, czyli w czasie krótszym niż sekunda. Jeśli stwierdzimy, iż Adam urodził się w powtórzonym dniu siódmym, to z całą pewnością Adam urodził się, gdy czas Wszechświata wynosił siedem dni, które w tym wypadku muszą być rozumiane jako bliżej nieokreślone wartości pomniejsze niż sekunda. Zarówno z opisu stworzenia, jak i wszystkich omówionych rachunków wynika, iż siedem dni stworzenia należy zapisywać jako 1 i 6, a zarazem jako 1,6; o ile liczymy czas od momentu wielkiego wybuchu. Zapisując więc omawiany czas, uzyskujemy zapis 1,6 ∧ 1. W zapisie tym wartość 1,6 wyraża jeden i sześć dni stworzenia, natomiast wartość 1 wyraża pierwszą sekundę, czyli czas narodzin Seta.