Na zakończeniu obliczenia zasadne jest uwzględnienie zmiany czasu, jakiej Bóg dokonał po potopie. Tym samym zasadne jest dokonanie dzielenia przez dziesięć. Biorąc pod uwagę fakt, zgodnie z którym obliczenie dokonywane jest w dół, do wartości niższego rzędu niż sekunda, dzielenie również musi zostać dokonane w dół, co w tym wypadku oznacza dzielenie od lewej. W efekcie uzyskujemy wartość 1,1625518. Wartość ta doprecyzowuje pierwszą sekundę życia Wszechświata, a co za tym idzie musi zostać wyrażona wraz z tą sekundą, zgodnie z zapisem 1,1625518 + 1 s bądź 1,1625518 · 1 s. Przy czym w obydwóch przypadkach uzyskujemy wartość większą od sekundy, co wynika z następujących argumentów. Wartość sprzeczna 36 została uwzględniona, jednak wyłącznie jako liczba, natomiast nie została uwzględniona jako wartość zera. Zera, w tym wypadku, określają pozycję, na której należy zapisać wartość główną, czyli wartość 1,1625518. Uwzględniając również wartość 36 rozumianą jako wartość zera, cała wartość przybiera następującą postać:
We współczesnej nauce początkowe dzieje Wszechświata opisywane są z zastosowaniem skali Plancka. Skala Plancka stanowi system jednostek naturalnych, które zdefiniowane zostały na podstawie pięciu stałych fundamentalnych fizyki. W systemie tym pięć stałych fundamentalnych równe jest jedności. Trzy podstawowe jednostki Plancka określają długość, masę oraz czas. Poprawne opisanie początkowych momentów istnienia Wszechświata, a także poprawne opisanie Wszechświata całościowego, wymaga uwzględnienia trzech głównych wielkości fizycznych, a zarazem trzech podstawowych jednostek Plancka, czyli długości, masy oraz czasu. Oznacza to, iż poprawne opisanie Wszechświata wymaga określenia co najmniej przestrzeni, masy oraz czasu tego Wszechświata. Pierwszą jednostką Plancka, niezbędną do opisania Wszechświata, jest więc długość Plancka, czyli jednostka określająca przestrzeń. Zgodnie z aktualnymi ustaleniami nauki długość Plancka wynosi