W efekcie czas trwania jednej z 14 jednostek dłuższych wynosi 308 571 429 lat, zgodnie z następującym równaniem:

Uzyskana jednostka czasu, której czas trwania wynosi 308 571 429 lat, współcześnie nazywana jest erą. W miejscu tym należy wskazać, iż wszystkie naukowe nazwy omawianych jednostek czasu zostały zaimplementowane ze współczesnej skali geochronologicznej.

Okres trwania jednostki czasu zwanej erą, o której mowa w akapicie poprzedzającym, wraz z precyzyjnie obliczonym momentem początkowym aktualnego eonu, pozwalają na precyzyjne obliczenie czasu wystąpienia każdej z er, a także każdego masowego wymierania organizmów, które występuje na zakończeniu ery, co dotyczy zarówno er oraz wymierań przeszłych, jak i przyszłych.

Pierwsza era aktualnego eonu rozpoczęła się więc 868 795 060 lat temu, w momencie, w którym wiek Wszechświata wynosił 12 960 000 000 lat, natomiast zakończyła się 560 223 631 lat temu, w momencie, w którym wiek Wszechświata wynosił 13 268 571 429 lat, zgodnie z następującymi równaniami:

W ujęciu naukowym pierwsza era obecnego eonu stanowi neoproterozoik, którego czas trwania wskazywany jest pomiędzy 1 000 000 000 a 542 000 000 lat temu. Oznacza to, iż obecnie obowiązująca data początkowa ery neoproterozoicznej wyznaczona jest zbyt wcześnie, natomiast w zakresie daty jej zakończenia występuje wyłącznie nieznaczna rozbieżność. Przyczyny, które determinują nieznaczne rozbieżności występujące pomiędzy naukowymi datami rozpoczęcia oraz zakończenia kolejnych jednostek czasu a datami wynikającymi z obliczeń starożytnych, omówione zostały w odrębnych akapitach. W ujęciu najbardziej ogólnym należy wskazać, iż przyczyny te wynikają z następującego argumentu. Daty naukowe określane są na podstawie datowań, czyli śladów kopalnych.