Cykliczność wieków składających się na jedną erę wynika natomiast z okresu precesji osi obrotu Ziemi, który to okres stanowi rok platoński. W efekcie możliwe jest obliczenie czasu wystąpienia każdego przeszłego oraz przyszłego wieku, o ile moment początkowy życia Układu Słonecznego zostanie określony precyzyjnie, a zarazem czas trwania roku platońskiego zostanie obliczony precyzyjnie.

Obliczanie czasu trwania ruchów obrotowo-obiegowych, jakim podlega Układ Słoneczny, dokonane zostało w rachunku obrotowym. W niniejszym rachunku dokonany i omówiony został natomiast szczegółowy podział eonu na jednostki czasu kosmicznego, wynikające z tych ruchów.

Omówienie okresów wyrażonych w poszczególnych linijkach powyższego rachunku może odbyć się dopiero po omówieniu logiki jego utworzenia oraz weryfikacji jego poprawności.

Weryfikacja poprawności zapisu omawianego rachunku dokonana została w kolejnych akapitach.

Z rachunku dobowego oraz szczegółowego wynika, iż czas, jaki mija pomiędzy powstaniem Wszechświata a powstaniem Układu Słonecznego, wynosi 8 640 000 000 lat i stanowi dzień dodatkowy dodawany na zakończeniu obliczenia, jednak w pozycji pierwszej. W tym wypadku dzień ten wyrażany jest na początku obliczenia, poprzez przepisanie, ponieważ czas jego trwania został już określony oraz omówiony. Dzień ten zawarty jest w linijce A₀, a jego interpretacja nie ulega zmianie.

Z rachunku szczegółowego wynika, iż czas życia Układu Słonecznego, rozumiany jako ciąg główny tego Układu, będzie wynosił 8 640 000 000 lat i zakończy się w momencie, w którym wiek Wszechświata będzie wynosił 17 280 000 000 lat. Cały ten czas, stanowiący dobę kosmiczną, dzieli się na dwie równe części, po 4 320 000 000 lat każda, a części te nazywane są eonami.